پس از انقلاب اسلامی، اجرای موسیقی و به ویژه شنیده شدن صدای خوانندگان زن، همواره مورد انتقاد شدید دلواپسان بوده است. خوانندگان زن معروف و محبوب ایرانی پس از انقلاب یا مجبور به ترک کشور شدند و یا تیغ سانسور آن‌ها را خانه نشین کرد. نسل‌های بعدی زنان هنرمند و خوش صدای کشورمان هم سرنوشت بهتری از هنرمندان زن پیش از انقلاب نداشتند
. رضا کیانیان خطاب به غزل شاکری، جشن خانه سینما، ۲۲ شهریور ۹۵: «آخه می دونید که غزل صدای خیلی خوبی داره؛ اون صداش رو که ما نمی‌تونیم بشنویم، می‌گم حداقل این (نام برنده بهترین تدوین فیلم) رو بخونه.» غزل شاکری، در گفت و گو با ایسنا، ۱۷ اسفند ۹۲: «از ۱۷ سالگی می‌خوانم و به دلیل محدودیت‌های موجود، تا مدت‌ها با اسم مستعار می‌خواندم. جالب این که صدایم را به گلشیفته فراهانی نسبت می‌دادند!» یک منبع مطلع به ایران‌وایر: «همخوانی غزل شاکری در اجرای تصنیف حدیث آشنایی در سریال شهرزاد، بارها اصلاح شد، قسمت‌هایی حذف شد تا توانست از وزارت ارشاد مجوز نمایش خانگی بگیرد.» دلواپسان به هر وسیله، مخافت‌شان با شنیده شدن صدای زنان را اعلام می‌کنند. از استیضاح وزیر ارشاد گرفته تا قطع کردن میکروفون زنان خواننده. مجید درخشانی، سرپرست گروه همخوانان زن «ماه بانو»: «من و اعضای گروه تا به حال چند بار از سوی ماموران امنیتی برای ارايه توضیحات احضار شده‌ایم و درباره حضور خوانندگان زن مورد سوال قرار گرفته‌ایم.» پس از انتشار ویدیوهای تک‌خوانی مهدیه محمدخانی، از خوانندگان گروه ماه بانو، مجید درخشانی و خوانندگان گروه ممنوع الخروج و بارها بازجویی شدند. اساتید موسیقی همواره به حذف صدای زنان از موسیقی ایران اعتراض کرده‌اند. اما برای اعمال سانسور، حرف اساتید موسیقی مهم نیست. مهم این است که صدای اعتراضی از علمای قم و دلواپسان کفن پوش شنیده نشود
