فریادی بلند در خلوت و خاموشی ( خودکشی)
پدیده ای بسیار پیچیده و مهم با گسترشی روز افزون دربین جوامع و کانون های مختلف مخصوصا خانواده ها، نسل جوان و نوجوان کشور که با محرومیت آغاز می شود و با خودکشی به انتها می رسد، انگیزه یا پدیده ای که به سبب عدم دستیابی به نیاز ها وخواسته ها به مرحله ظهور می رسد و در بین زنان و بویژه در استان های محروم، از آمار بسیار بالائی برخوردار است، زیرا فشارهای اقتصادی، محدودیت های اجتماعی، فرهنگی، قومی، قبیله ای و تبعیض های جنسیتی و ناروا در اینگونه جوامع رشد فزاینده ای دارد، یکی دیگر از عوامل موثر در خودکشی کودکان و نوجوانان صدور احکام غیر انسانی اعدام در ملاء عام است که در میادین، پارک ها و در برابر دید شهروندان و بویژه کودکان انجام میشود و چه بسیارند کودکانی که در تنهائی و خلوت کودکانه خویش به بازسازی اینگونه صحنه های فجیع پرداخته، وبازدید گنندگان را به تماشای صحنه رقص پیکر بی جانشان دعوت کرده اند.
اما اصلی ترین عامل خودکشی در بین زنان ایران فشارها و تنگناهای بسیاری است که به سبب قوانین مرد سالارانه و پدر سالارانه جمهوری اسلامی ایران برعلیه زنان، اجرا می شود و هر روز شاهد آنیم که 
دختری جوان و مادری نا امید اقدام به خودسوزی می کند و یا با سقوط ازفراز آپارتمان و یا پلی در بزرگ راه های شهر، بر سطح خیابان های ایران جان می بازد، مثل سحر دختر آبی که در اعتراض به دستگیری و محکومیت خود به زندان بابت تلاش برای ورود به استادیوم و تماشای تیم مورد علاقه اش خودسوزی کرد و جانباخت یا خودکشی خانم مریم ابراهیم وند نویسنده و کارگردان سینما در زندان اوین که بعلت ۲۶ ماه بازداشت و بلاتکلیفی با اتهام های کلیشه ای مثل: نشر اکاذیب به قصد تشویش اذهان عمومی” با مصداق یادداشت‌های وی در صفحه شخصی خود در اینستاگرام و به تبع آن افزایش فشار به جوانان و تشویق آنها به مهاجرت به خارج از کشور”صورت گرفته است، تازه ترین مورد خودکشی روژان شریفی دختر ۱۴ سالۀ سنندجی است که از ترس تهدید و تنبیه پدر خودرا حلق آویز کرده است.
گرچه خودكشی یكی از آسیب های عمیق اجتماعی است که نیازمند بررسی دلایل زیست شناختی، روانشناختی، ژنتیكی، اجتماعی، فرهنگی و محیطی بوده و می باید بوسیله ارایـه راهکارهـای مناسـب در حـل مشـکلات، تشکیل سازمان ها و نهاد های حمایتی، پیگیری های لازم، اطلاع رسانی، آگاهی بخشی خانواده ها و… از این معضل جدی پیشگیری كرد اما، بدون تردید مسئولان و متولیان در وزارتخانه های بهداشت درمان و آموزش پزشکی، رفاه و تأمین اجتماعی و سازمان بهزیستی در جمهوری اسلامی ایران هرگز پاسخگو نبوده و نیستند چرا که از ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی ﻻزم ﺑﺮای ورود به این مشکل بزرگ جامعه برخوردار نیستند و بیشتر از آنکه در صدد رفع انبوه مشکلات و نیازهای شهروندان باشند، نگران شب اول قبرآنانی هستند که با خودکشی اعتراض خود را نسبت به این زندگی نشان داده اندو یا به بخش روان پریشی بیماران بیشتر از درمان توجه نشان می دهند، درواقع سارقان زندگی در نظام ولایی، نوع بشر را در برابر زندگی‌اش قرار می دهند که نتیجه دوئل با زندگی، همیشه مرگ انسان است و یا در مفهومی روشنتر شهروندان در دولت جمهوری اسلامی ایران، خودکشی داده میشوند و تنهاراه کار ارائه شده آنان: تقویت روحیه توکل، امید، صبر و ایمان مردم به خداوند است، اینگونه توصیه ها در حالی ارانه می شود که: نماینده آقای خامنه‌ای در استان اصفهان در ملاقات با مقام‌های نظامی و امنیتی خواهان “ناامن کردن” فضا برای زنانی شده است که پوشش خود را مطابق سلیقه مقام‌های دولت جمهوری اسلامی ایران انتخاب نمی‌کنند، همزمان همتای ایشان در خراسان شمالی نیز با بیانی کاملا مشابه خواهان آن شده اند که “نیروهای انتظامی زندگی بدحجابان را ناامن کنند“.، یاد آور می شویم که از ابتدای سال ٩٩ تاکنون:
١١٣نفر کە٦٠ نفر از آنان زن و٢٢ نفر نیز سن آنها زیر ١٨ سال بودە است، در شهرهای مختلف کُردستان بە زندگی خود پایان دادەاند.
پدیدار ساختن این روند نابهنجار وغیر انسانی در جامعه ایران، نادیده گرفتن ارزش های انسانی مردم و بی توجهی به نیازهای و مشکلات اساسی هموطنان بویژه زنان ایران که منجر به خودکشی می شود را اعضای این کمیته محکوم میکنند زیرا که باور دارند و استناد می کنند به ماده۳ و۲۲ اعلامیه جهانی حقوق بشر، ماده ۳ اعلامیه حذف خشونت علیه زنان و بند الف از ماده۵ کنوانسیون رفع هر گونه تبعیض علیه زنان
۱۳۴۵
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
کمیته دفاع از حقوق زنان
