روزانه شاهد هزاران سخنرانی و شعار در راستای احقاق حقوق زنان هستیم اما از نظر آماری از بسیاری از کشورها دراین حوزه  عقب تر هستیم.

عربستان در چند ماه اخیر به صورت گسترده  از شعار و حرف زدن گذر کرده و شاهد آن هستیم که  حقوقی را به زنان خود اعطا کرد که این حقوق نه تنها در همان کشور، بلکه در بسیاری از کشورها برای زنان ممنوع است. از جمله حق ورود به ورزشگاه، حق حضانت فرزند و….

حال این سوال پیش می آید که چرا برخی کشورها یک شبه در جهت عملی کردن شعارهای شان بر می آیند و برخی دیگر به چند شعار بسنده کرده و روند پیشرفت حقوق زنان در اینگونه کشورها با موانعی همراه است و به کندی پیش می رود؟

در این رابطه با کامبیز نوروزی، حقوقدان گفت و گویی داشتیم که در ادامه می خوانید.

او درباره منفعل بودن برخی نهادهای مسوول در این حوزه  به خبرنگار خبرگزاری برنا گفت: «  برخی نهادهای حقوقی مسول در این زمینه بسیار منفعل هستند و شعارزده شده اند و به چند سخنرانی و حرف و سخن بسنده کرده اند و عموما هیچ اقدام عملی مشخصی از سوی این نهادها نمی بینیم.»

او درباره برخی اقدامات افراطی در حوزه زنان افزود: « برخی تفکیک های جنیسیتی و اعمال تند و افراطی که در حوزه زنان شاهد آن هستیم، بیشتر از سوی جریانات تندرو اصولگرا انجام شده که بیشتر یک منازعه سیاسی است. این اقدامات نه تنها توجیه قانونی ندارند بلکه منبع و توجیه شرعی نیز ندارند. در واقع مسئله زنان بیش از آنکه حقوقی یا شرعی باشد مسئله سیاسی است و از آن سواستفاده می شود البته جریانات تندرو مانع پیشرفت زنان در ایران هستند.»

او خاطر نشان کرد: « یکی از موانع اصلی پیشرفت حقوق زنان منفعل بودن نهادهای مسول است. ما در برخی زمینه ها مثل حقوق شهروندی بیشتر از آنکه شاهد اقدامات عملی باشیم، شاهد ادبیات و شعار بوده ایم. زیرا برخی مدیران اصولا دغدغه این موضوع را ندارند و اعتقادی به این موضوع ندارند و توانایی و انگیزه ورود به این موضوع را ندارند و ترجیح می دهند دوره مدیریتی خود را آسوده خاطر و بدون مخالفت مخالفان بگذرانند.

کامبیز نوروزی درباره علت عدم ورود برخی به این حوزه و حمایت های کمرنگ در این خصوص گفت  :«  تصور نمی کنم ورود به این حوزه برای کسی خطری داشته باشد اما قطعا در این حوزه افراد با مخالفت هایی روبرو خواهند شد. بخشی دیگر از آن به منفت طلبی های برخی افراد برمی گردد که در پی آن شاهد برخی سیاست گذاری هایی خواهیم بود که در نوع خود عقب گرد محسوب می شوند. البته این نوع سیاست ها در حوزه اجتماعی محکوم به شکست هستند.»

او درباره برخی قوانین تبعیض آمیز در حوزه زنان گفت: « این قوانین پایه و اساس قانونی ندارند و در مجادله های سیاسی است که این تبعیض ها آفریده می شوند مثل تفکیک های جنسیتی دانشگاه ها و… که رفع این موانع راه حل کوتاه مدت ندارند، جریانات تند رو به دلیل آنکه موقعیت اجتماعیشان را از دست رفته می بینند ، تلاش می کنند تا با اعمال فشار موقعیتشان را محفوظ نگه دارند. اما در بخش فرهنگی و اجتماعی این سیاست ها شکست خورده هستند .

او درباره راهکار بازکننده  گره های این مشکل گفت :« مدیران و مسولان باید از حالت منفعل بیرون بیایند و در این راستا رویکرد عمل گرا داشته باشند. نهاد های مدنی هم باید در این حوزه به فعالیت بپردازند. پیشرفت و احقاق حقوق زنان باید گام به گام و دربازه زمانی البته با کش و قوس های زیاد محقق شود. اما راه حل فوری برای این مشکل وجود ندارد. ضمن آنکه مجلس و نمایندگان مجلس هم در این زمینه قابل انتقاد هستند چرا که اقدامات عملی موثری در این راستا از آن ها سر نمی زند و بسیار بی تفاوت نسبت به این موضوع برخورد می کنند.»

او درباره پیشرفت هایی که زنان در این حوزه داشته اند بیان کرد :«تحولی که در حوزه زنان در سال های اخیر شکل گرفته است بسیار عمیق و قابل تامل است و بسیار از تحولات زمان قبل از انقلاب بیشتر است.  بعضی از تغییرات بیش از آنکه در حوزه قوانین اعمال شود در زندگی اجتماعی مردم اعمال می شود. به رغم آنکه بعضی از قوانین ما شاید خیلی مناسب نباشد  اما جامعه زنان در ایران تحولات عمیقی پیدا کرده است  و این پیشرفت ها غیرقابل مهار است. من معتقدم جامعه زنان از نظر آموزش، موقعیت های اجتماعی،  نقش زن در خانواده و نقش زن در اقتصاد کشور به صورت هوشمندانه ای تغییراتی زیادی داشته است اگرچه که قوانین کشور از این تغییرت عقب مانده اند. برخی جریانات سیاسی در برابر این تغییرات میل به مقاومت دارنداما این مقاومت ها در سالهای اخیر شکسته شده است و جامعه زنان خود راهش را پیدا می کند و مقاومت در برابر آن ها بی فایده است.»