فارس
یک فعال حوزه زنان گفت: در بسیاری از یادداشت‌های فمینیستی ایرانی بیان می‌شود که خشونت تنها فیزیکی نیست، خشونت کلامی و روانی بسیار مخرب‌تر از خشونت فیزیکی بوده و آثار باقی‌مانده از آن آسیب‌زننده‌تر است، این در حالی است که این نوع خشونت هر جنسی از مرد و زن را مورد اذیت قرار می‌دهد.
به گزارش خبرنگار حوزه زنان و جوانان خبرگزاری فارس، لیلا استیری از فعالان حوزه زنان در یادداشتی درباره منع خشونت علیه زنان نوشت: در داخل کشور برخی از مدعیان دفاع از خشونت علیه زنان واژه دیگری را در این تعریف اضافه می‌کنند و از نگاه آنان خشونت جنسیتی هم خشونت علیه زنان محسوب می‌شود.
این افراد در واقع به دنبال این هستند که با آوردن واژه های جدید تعریف خشونت را گسترش دهند تا به خیال خود از حقوق زنان دفاع کنند این در حالی است که با این واژگان گستره خشونت را افزایش و خود را بیش از گذشته در معرض خشونت خواهند دید.
در متن این یادداشت آمده است:
«همان‌گونه که همگان می‌دانیم 25 نوامبر روز جهانی خشونت علیه زنان بود و در رسانه‌های گوناگون داخلی و بین‌المللی پیام‌های گوناگون از این روز شنیدیم چنانکه در رسانه‌ها آمد دبیر کل سازمان ملل هم در پیامی به مناسبت این روز گفت: از هر سه زن در جهان بیش از یک نفر خشونت جسمی و جنسی را تجربه کرده است و این پیام او نشان از تعریف خشونت از نگاه جهانی است.
همان‌گونه که دیدید خشونت جسمی و جنسی از جمله خشونت‌های موردتوجه در سازمان ملل علیه زنان است. این نگاه به خشونت در جهان در حالی است که می‌بینیم در داخل کشور برخی از مدعیان دفاع از خشونت علیه زنان واژه دیگری را در این تعریف اضافه می‌کنند و از نگاه آنان خشونت جنسیتی هم خشونت علیه زنان محسوب می‌شد.
در واقع اینان به دنبال این هستند که با آوردن واژه های جدید تعریف خشونت را گسترش دهند تا به خیال خود از حقوق زنان دفاع کنند این در حالی است که اینان با این واژگان گستره خشونت را افزایش و خود را بیش از گذشته در معرض خشونت خواهند دید.
افرادی که در داخل به دنبال کاهش شکاف جنسیتی در ایران هستند بهتر است سعی کنند حداقل از تعریف‌های جهانی فراتر نروند چراکه بیش از این در معرض اتهام قرار خواهند گرفت و در این میان مردان هم مدعی خشونت خواهند شد و آن‌ها هم به مطالبه گری روی می‌آورند و این زنان باعث خواهند شد که زنان آسیب‌دیده آزار جنسی و جسمی فراموش و حواشی جایگزین فرع شود.
بنابراین این‌گونه است که می‌بینیم در بسیاری از یادداشت‌های فمینیستی در ایران بیان می‌شود که خشونت تنها فیزیکی نیست. خشونت کلامی و روانی بسیار مخرب‌تر از خشونت فیزیکی است و آثار باقی‌مانده از آن آسیب‌زننده‌تر است و در آن سخت‌تر و پیچیده‌تر .
این در حالی است که این نوع خشونت هر جنسی از مرد و زن را مورد اذیت قرار می‌دهد و این‌گونه نیست که فقط شامل زنان باشد و مردان با آن بیگانه چه‌بسا مردانی که دچار این آسیب‌ها شده‌اند، بنابراین لایحه «منع خشونت علیه زنان» همان‌گونه که در تعریف‌ها آمده منظور خشونت جسمی و جنسی است نه جنسیتی چراکه در غیر این صورت لایحه منع خشونت علیه مردان هم‌معنا می‌یابد.
پس بنابراین مدعیان دفاع از حقوق زنان تلاش نمایند مسئله حل کنند نه مسئله‌ساز شوند.
