۲۰ اسفند ۱۴۰۳ ایران وایر
خیابان‌ها و میدان‌ها، اصلی‌ترین تجلی‌گاه حضورِ زنان در ایران است، حضوری که حالا با پوشش اختیاری به نمادی از مقاومت و ایستادگی زنان تبدیل شده است. خیابان‌های و میدان‌های تهران، به‌ویژه خیابان و میدان انقلاب (شاه‌رضای سابق)، که نماد مبارزات ایرانیان در طول صدسال گذشته بوده، همیشه برای حکومت و معترضان جایگاه ویژه‌ای داشته است. نخستین راهپیمایی بزرگ زنان علیه حجاب اجباری در ۱۷اسفند۱۳۵۷ (به مناسبت ۸ مارس، روز جهانی زنان) نیز در همین خیابان بود، اما از ۱۸ مرداد ۱۳۶۲حجاب رسما به‌عنوان قانونی اجباری، تحمیلی و تبعیض‌آمیز اعلام شد. ده سال پس از این قانون تبعیض‌آمیز، «هما دارابی»، پزشک و روان‌پزشک در اعتراض به حجاب اجباری در میدان تجریش تهران اقدام به خودسوزی کرد. اما این تنها خیابان انقلاب نیست که شاهد ایستادگی و مقاومت زنان است، تقریبا هر خیابان و میدانی از تهران را که بروید، از راه‌آهن تا تجریش، از جنوب تا شمال، زنان بی‌شماری می‌بینید که بدون حجاب اجباری و با پوشش اختیاری در آن قدم می‌زنند، بدون ترس و بی‌تفاوت از کنار گشت‌های ارشاد که در برخی خیابان‌ها هنوز سایه ترسناک‌شان حضور دارد، می‌گذرند و شجاعت‌شان را با امید به فردایی آزاد، به سراسر جامعه تکثیر می‌کنند. با چند دختر و زن از نسل‌های مختلف در خیابان‌های تهران گفت‌وگو کرده‌ایم.
