۲۸.تیر.۱۴۰۳ رادیو فردا
این جمله‌ای از یک نامۀ نرگس محمدی، برندۀ جایزۀ صلح نوبل و فعال حقوق‌بشر زندانی در اوین، به فرزندانش کیانا و علی است. کیانا و علی تنها هشت سال داشتند وقتی مجبور به جلای وطن شدند؛ زمانی که مادرشان در زندان بود و پدرشان تقی رحمانی، فعال سیاسی، نیز پس از بارها بازداشت از ایران به فرانسه گریخته بود. به‌نوشتهٔ نرگس محمدی، ساعت پنج صبح ۲۶ تیرماه ۱۳۹۴ هواپیما بلند شد و کیانا و علیِ کوچک او برای زمانی نامعلوم از او دور شدند و به پدر پیوستند. حالا، در آستانهٔ دهمین سالگرد این جدایی اجباری، کیانا و علی در گفت‌و‌گو با رادیوفردا از روزهایی می‌گویند که بدون مادر سپری کرده‌اند، از نه سال دوری. کیانا می‌گوید «دلم برای مادرم تنگ شده اما زندگی این شکلی است؛ این انتخاب خودش است و من به انتخاب مادرم احترام می‌گذارم». علی هم می‌گوید «ما ایرانی هستیم و از خاورمیانه می‌آییم. باید از مردم و خواهران و برادران‌مان دفاع کنیم. مادر ما این‌ها را به ما یاد داد. ما از خاورمیانه می‌آییم؛ جایی که آزادی سخت است و جنگ هر روز هست. دوقلوهای ۱۷ سالهٔ نرگس محمدی حالا در فرانسه تلاش می‌کنند راه او را ادامه دهند و دوری از مادر را هزینهٔ خود برای آزادی ایران می‌دانند. کیانا به رادیوفردا می‌گوید: «آن چیزی که مادرم به من یاد داده، حتی اگر زندان باشد، این است که برای آزادی و حقش همیشه باید مبارزه کند.» او با این حال اضافه می‌کند که گرچه دلش می‌خواهد مادرش آزاد شود، ولی امید چندانی هم به آزادی او ندارد. کاملِ گفت‌و‌گو رادیوفردا با کیانا و علی، دوقلوهای نرگس محمدی، را می‌توانید همین‌جا هم بشنوید.
