مریم دریسی از بازداشت‌شدگان جنبش زن، زندگی، آزادی در شیراز، با انتشار پستی در اینستاگرام، از گذراندن یک سوم دوران دو ساله بازداشت خود خبر داده و نوشته است که به‌صورت مشروط از زندان آزاد شده است.
این شهروند معترض در یادداشتی با انتشار تصویر خود و عکسی از پابندالکترونیکی که در بخشی از دوران حبس به پا داشته نوشته است که به‌رغم وعده قوه‌قضاییه برای برداشتن این پایند الکترونیکی در اول دی۱۴۰۲، هنوز بعد از گذشت ۲۲ روز از این زمان، پابند باز نشده است.
خانم دریسی همچنین نوشته است که در تاریخ ۲۱دی۱۴۰۲ برای پیگیری وضعیت پرونده آزادی مشروطش به دادگاه کازرون مراجعه کرده و متوجه شده است که پرونده او برای بررسی آزادی مشروط، هنوز به دادگاه تجدید نظر شیراز ارسال نشده است.
مریم دریسی، دانشجو مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه کازرون در تاریخ ٢۵اردیبهشت۱۴۰۲، پس از احضار و مراجعه به اجرای احکام شیراز جهت اجرای حکم زندان خود بازداشت و به زندان عادل‌آباد این شهر منتقل شد.
این دانشجو توسط دادگاه تجدیدنظر استان فارس از بابت اتهام «توهین به رهبری» به ١۵ ماه حبس و از بابت اتهام «تبلیغ علیه نظام» به تحمل ٧ ماه و ١۶ روز حبس محکوم شده بود.
او روز شنبه ۲۳مهر١٤٠١ و در جریان اعتراضات «زن، زندگی، آزادی» توسط نیروهای حکومتی در شهر شیراز بازداشت و در نهایت روز چهارشنبه۱۱آبان همان سال، با تودیع قرار وثیقه موقتا وتا پایان مراحل دادرسی آزاد شد.
خانم دریسی در مورد گذراندن دوران هشت ماهه محکومیت خود ضمن «ناعادلانه» خواندن این محکومیت نوشته است که از پذیرش بخشنامه قوه‌قضاییه موسوم به «عفو رهبری» که در بهمن سال گذشته شامل برخی از معترضان زندانی شده بود، سرباز زده است.
او نوشته که در هشت ماه گذشته، چهار ماه آن را در زندان عادل آباد شیراز گذرانده و چهار ماه را با پابند الکترونیک در حبس خانگی بوده است.
به نوشته خانم دریسی، او در چهار ماه دوم کمتر از هزار متر حق تردد داشته و می‌بایست برای هر خروج از محدوده تعریف شده «مرخصی» می‌گرفته، مرخصی که به گفته او «آداب و دردسرهای خودش را دارد.»
در بخشی از یادداشت منتشر شده در حساب کاربری این دانشجوی بازداشت شده در ارتباط با دریافت مرخصی برای تردد خارج از محدوده تعریف شده پابند آمده است: « باید ساعت‌ها پشت در اتاق دادستان در دادگاه منتظر باشی تا شاید دو یا سه روز را مرحمت کند و به تو ببخشد. تازه بعد از آن هم باید به زندان مراجعه کنی و حضوری بزنی. آنجا پابندت را چک می‌کنند مبادا آن را دستکاری کرده باشی، مانند هر دو سه بار در ماه که یا تماس می‌گیرند تا به زندان بروی یا خودشان به خانه‌ات می‌آیند برای چک کردن پابند.»
مریم دریسی همچنین تایید کرده است که زندانی که در حال گذراندن محکومیت با پابند الکترونیکی است برای پابند هر ماه مبلغی را باید پرداخت کند که این مبلغ برای او ماهانه «ششصد هزار تومان» بوده است. او این مبلغ را «دستخوشی برای تشکر از این بار سنگینی که به پایمان بسته‌اند و محدودیتی که برایمان ایجاد کرده‌اند» توصیف کرده و نوشته است: «باید متشکر باشیم از قدرت اول منطقه که هزار متر آن طرف‌تر رفتن ما را خطری برای خود حس می‌کند و پولش را می‌گیرد. وقت حمام، سه چهار کیسه نایلونی را باید روی این پابند بپوشانیم مبادا خیس شود. حمام رفتن بخش پر زحمت پابند داشتن است.»
خانم دریسی در پایان این یادداشت از تلاش قوه‌قضاییه برای محدود کردن هرچه بیشتر او خبر داده و نوشته است: «مدام از فعالیت نکردن در فضای مجازی و پست و استوری نگذاشتن می‌گویند. با تهدید می‌خواهند فقط مرا از آنچه هستم محدودتر کنند.»(ایران وایر ۲۴ دی ۱۴۰۲)
