IRANWIRE
یک سال قبل در چنین روزی، «نیلوفر حامدی»، خبرنگار شناخته شده ورزشی و اجتماعی روزنامه «شرق» توسط نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی بازداشت شد. دلیل بازداشت او، پوشش دادن خبر کشته شدن «مهسا (ژینا) امینی» توسط ماموران «گشت ارشاد» جمهوری اسلامی بود.
نیلوفر حامدی به عنوان خبرنگار ورزشی در رسانه‌های ایران شناخته شد. او یکی از نسل بزرگ خبرنگاران زن ورزشی‌نویس در یک دهه اخیر بود که چارچوب‌های انحصاری تعریف شده قبلی که زنان خبرنگار ورزشی را ملزم به پوشش دادن صرف اخبار ورزش زنان می‌کرد، شکست.
حامدی هم‌چنین عضو «انجمن بین‌المللی خبرنگاران و عکاسان ورزشی» (AIPS) نیز بود. این انجمن طی یک سال گذشته، در بیانیه‌هایی بازداشت او را محکوم کرده و خواهان آزادی این خبرنگار شده است.
با وجود این که یکی از پست‌های هیات رییسه این انجمن بین‌المللی به یک مدیر از جمهوری اسلامی رسیده است، اطلاع دقیقی از وضعیت پرونده نیلوفر حامدی ندارد. هم‌چنین دفتر آن در ایران که ریاستش را همین عضو ایرانی عهده‌دار است، تاکنون هیچ بیانیه‌ای به صورت روشن برای نیلوفر حامدی منتشر نکرده است.
در این گزارش می‌پرسیم «عبدالحمید احمدی» بدون حتی یک روز فعالیت در رسانه‌های ایران یا نوشتن حتی یک خبر، گزارش یا مصاحبه، چه‌گونه بیش از سه دهه ریاست این انجمن را برعهده دارد و به هیات رییسه انجمن بین‌المللی خبرنگاران و عکاسان ورزشی رسیده است؟
انجمن روزنامه‌نگاران ورزشی حرفی برای نیلوفر ندارد
تصور کنید که بیش از ۳۰ سال، ریاست سازمان نظام پزشکی کشور بر عهده فردی باشد که پزشک نبوده، طبابت نکرده و هرگز نسخه‌ای برای یک بیمار ننوشته است.
این روایت انجمن روزنامه‌نگاران و عکاسان ورزشی ایران است؛ عبدالحمید احمدی با بیش از ۳۰ سال مدیریت بر انجمن داخلی و عضویت در انجمن بین‌المللی روزنامه‌نگاران و عکاسان ورزشی ایران، تاکنون نه خبرنگار بوده است و نه عکاس.
او حتی در پیشینه‌ای که از خودش در اختیار اعضای انجمن بین‌المللی روزنامه‌نگاران و عکاسان ورزشی قرار داده نیز مدرکی از روزنامه‌نگار بودنش در سال‌های گذشته ارایه نکرده است.
جست‌وجوی نام فردی که به بالاترین پست‌های مدیریت روزنامه‌نگاری داخلی و بین‌المللی رسیده است، ما را به شماری از کنش‌های حکومتی و مذهبی می‌رساند.
احمدی از سال ۱۳۶۲ تاکنون، سابقه ۳۱ مدیریت اجرایی فقط در سازمان‌ها و ادارات دولتی یا دانشگاه‌های ایران دارد. او مدعی نگارش ۱۹ مقاله «علمی ترویجی» است که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به مقاله «ثناییه‌التوظیف لقناع‌المسیح(ع) فی شعر السیاب» اشاره کرد؛ نوشتاری به زبان عربی که در دوفصل‌نامه «ادبیات‌عرب» به چاپ رسیده است.
او خودش را عضو هیات تحریریه «مدیریت ارتباطات در رسانه‌های ورزشی» معرفی می‌کند، در حالی که این هیات تحریریه مقالات و بولتن‌هایی را به‌صورت تحقیقاتی برای روابط عمومی‌های وزارتخانه‌ها یا سازمان‌های دولتی تهیه می‌کند و هیچ نقشی در رسانه ندارد.
احمدی سوابقی در تهدید خبرنگاران ورزشی ایران نیز دارد؛ او به عنوان رییس انجمن خبرنگاران ورزشی، سال ۱۳۹۸ به دیدار اعضای «کمیسیون فرهنگی» مجلس شورای اسلامی رفت و از «طرح محرومیت چهار ساله خبرنگاران ایرانی در صورت پرسش سوالات انتقادی» که از سوی «مهدی تاج» ارایه شده بود، دفاع کرد.
او در پایان جلسه‌اش در مجلس شورای اسلامی به خبرنگاران گفته بود: «به رسانه‌ها ابلاغ کرده‌ایم باید فقط درباره همان مسابقه از سرمربیان فوتبال سوال کنند و اجازه این را ندارند که سوال‌های بی‌ربط بپرسند و اگر این کار را انجام دادند، مدیر رسانه‌ای ابتدا تذکر می‌دهد و خبرنگار از هر رسانه‌ای که باشد، کارتش را ضبط می‌کنیم. قانون به ما این اجازه را داده است که تا چهار سال از فعالیت فوتبالی محرومش کنیم.»
عجیب نیست که هیات رییسه انجمن بین‌المللی خبرنگاران و عکاسان ورزشی کمترین اطلاعی از وضعیت نیلوفر حامدی نداشته باشند.
طی سه دهه گذشته، عبدالحمید احمدی میان خبرنگاران و عکاسان ورزشی ایران به عنوان چهره‌ای امنیتی و منتسب به وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی معرفی می‌شد.
در بیانیه AIPS چه نوشته شده بود؟
انجمن بین‌المللی خبرنگاران و عکاسان ورزشی ۳۰ شهریور برای یک ساله شدن بازداشت غیرقانونی نیلوفر حامدی، بیانیه‌ای با این تیتر منتشر کرد: «یک سال رنج برای افشای حقیقت. به صورت جدی خواستار آزادی نیلوفر حامدی هستیم.»
«ایران‌وایر» در روزهای گذشته از «جیانی مرلو»، رییس انجمن بین‌المللی خبرنگاران و عکاسان ورزشی در مورد چرایی سکوت نمایندگی این انجمن و شخص عبدالحمید احمدی در ایران پرسید. مرلو در پاسخ، لینک بیانیه این انجمن برای یک سالگی بازداشت نیلوفر حامدی را به عنوان پاسخ سکوت عبدالحمید احمدی ارسال کرد.
در بیانیه این انجمن، به «الهام محمدی»، دیگر خبرنگاری که هرگز عضو این انجمن نبوده نیز اشاره شده است.
انجمن روزنامه‌نگاران و عکاسان ورزشی ایران به صورت کامل در قبال بازداشت نیلوفر حامدی و سایر خبرنگاران و عکاسان ورزشی که هفته‌های اعتراضات سراسری بازداشت شده بودند، سکوت کرد. سهم خبرنگاران بازداشت شده ورزشی ایران از این انجمن، تنها صدور یک بیانیه گنگ بود؛ بیانیه‌ای که در آن از هیچ یک از خبرنگاران و عکاسان بازداشت شده نامی برده نشده است.
در زمان نگارش این بیانیه، به غیر از نیلوفر حامدی، «آریا جعفری»، «سعیده فتحی» و «احسان پیربرناش»، از جمله خبرنگاران و عکاسان ورزشی بازداشت شده در ایران بودند.
در حالی که انجمن روزنامه‌نگاران و عکاسان ورزشی ایران در قبال اعضای بازداشت شده خود سکوت کرده بود، «انجمن روزنامه‌نگاران تهران» در آبان و اسفند ۱۴۰۱ دو بار اقدام به انتشار بیانیه‌ای برای این خبرنگاران کرد. هم‌چنین بیش از ۵۰۰ فعال رسانه‌ای در نامه‌ای که هشتم آبان سال گذشته منتشر کردند، خواهان آزادی نیلوفر حامدی و سایر همکاران خود شدند.
انجمن روزنامه‌نگاران و عکاسان ورزشی اما نه تنها اقدامی در جهت پی‌گیری وضعیت این خبرنگاران انجام نداده است که طبق اطلاعاتی که به «ایران‌وایر» رسیده، رییس و دبیرکل این انجمن در ایران برخی از خبرنگاران و عکاسان را بابت پی‌گیری وضعیت نیلوفر حامدی و همین‌طور ارتباط با رسانه‌های خارج از کشور، تهدید کرده بودند.
