ایران وایر
«تقی رحمانی»، همسر «نرگس محمدی»، فعال حقوق‌بشر شناخته شده محبوس در زندان اوین که همراه با «الهه محمدی» و «نیلوفر حامدی»، برنده جایزه آزادی بیان یونسکو «گیلرمو کانو » امسال شده است، با انتشار ویدیویی در حساب کاربری اینستاگرام، پیامی را از طرف او خطاب به یونسکو و هیات داوران آن خواند که در آن بار دیگر بر «مخاطره جدی آزادی بیان در ایران» تاکید شده است.
این کنشگر حقوق‌بشر در این پیام ضمن تشکر از سازمان یونسکو و هیات داورانی که او راشایسته دریافت این جایزه دانسته‌اند، در ابتدا این یادداشت یادآور شده است که برای «پرونده‌ای جدید با اتهاماتی کثیر»، به دادسرای اوین احضار شده است.
نرگس محمدی که پیش‌تر اعلام کرده به‌دلیل آنکه «حکومت جمهوری اسلامی را به رسمیت نمی‌شناسد» در هیچ دادگاهی شرکت نخواهد کرد، بار دیگر بر این موضع پافشاری کرده و نوشته است «حکومت جمهوری اسلامی را به‌رسمیت نمیشناسم، چون حکومتی استبدادی ، دینی و زن ستیز است و برای “گذار” از این حکومت تلاش کرده و خواهم کرد.»
او در ادمه این یادداشت با مروری بر مفاهیم «آزادی بیان» و «حق» و تلاشی که انسان در طول قرن‌ها برای دستیابی به این تعاریف کرده نوشته است: «هنوز شاهدیم که در کشور هایی چون ایران، حاکمان مستبد با باورهای وارونه و البته منفعت طلبانه‌شان، هویت انسانی و زندگی میلیون ها انسان را به اضمحلال کشیده و با تحریف “حق حاکمیت ملی” و” حق تعیین سرنوشت”، به ویرانگری بنیان زندگی همان مردم در داخل مرزهای ایران و نقاط جهان می‌پردازند.»
این کنشگر حقوق‌بشر در ادامه این یادداشت، بر مداخله رهبر جمهوری اسلامی بر روند اجرای سند ۲۰۳۰ که از آن به‌عنوان «یکی از مترقی‌ترین اسناد مثبت در راستای تحقق توسعه پایدار، صلح و حقوق‌بشر» یاد کرده است اشاره کرده و نوشته است: «در کشور ایران ماه‌هاست دختران دانش‌آموز با گازهای شیمیایی مسموم می‌شوند. حکومت به‌دنبال تدارک و پشتیبانی از سیاستی است که با ایجاد رعب و وحشت، مانع رفتن دختران به مدرسه شود.»
او در ادامه، حکومت جمهوری اسلامی را با «طالبان در افغانستان» مقایسه کرده و نوشته است که جمهوری اسلامی به‌دنبال محروم کردن دختران از «حق تحصیل» است.
نرگس محمدی به محرومیت جوانان بهایی از تحصیل در ایران طی بیش از چهار دهه گذشته اشاره کرده و نوشته است: «آگاهی و آزادی بیان در یک رابطه دو سویه، پویا و دینامیکی، هر یک بستر‌ساز و در عین حال نتیجه و پیامد آن دیگری است و آموزش و تحصیل در مدارس و دانشگاه‌ها، یکی از مهم‌ترین راه‌های رشد آگاهی در جامعه است. محرومیت از تحصیل، یعنی پایین آمدن سطح آگاهی، یعنی تحدید آزادی بیان.»
این فعال شناخته شده حقوق‌بشر در بخش سوم این نامه تاکید کرده است که آزادی بیان در ایران «از چند جهت در مخاطره قرار گرفته است.»
در ادامه این یادداشت بخشی از مصادیق تحدید آزادی بیان همچون «سرکوب خشونت بار روزنامه‌نگاران، اهل مطبوعات، مدافعان حقوق‌بشر و دانشگاه‌ها، سرکوب جامعه مدنی و نهادهای آن، به‌عنوان بستر سازان و عاملان ایجاد گفت‌و‌گو » آمده است.
نرگس محمدی با اشاره به «جنبش انقلابی زن، زندگی، آزادی» در ایران و ایستادگی جامعه در مقابل حکومت نوشته است: «از شما می‌خواهم ما را تنها نگذارید. در اتخاذ سیاست‌های خود، حمایت از “جامعه مدنی”، “مردم” به پا خاسته در خیابان‌ها، “زندانیان” سیاسی- عقیدتی، زندانیان در معرض “اعدام” را مدنظر قرار دهید و برای حمایت از مردم معترض و فعالان مدنی و سیاسی و برای پیشبرد اهداف صلح‌طلبانه و خشونت پرهیز مردم ایران، توان سرکوب حکومت و قدرت عوامل سرکوب، زندان ، شکنجه و اعدام را تضعیف کنید.»
