ایران وایر
جمعی از فعالان حقوق زنان داخل کشور در آستانه ۸ مارس با انتشار بیانیه‌ای، بر تداوم مبارزات سال‌های دور زنان از دوران مشروطه تا امروز، و پیوستن آن به جنبش «زن، زندگی، آزادی» تاکید کرده و فهرستی از مطالبات خود را منتشر کردند.
نویسندگان این بیانیه، آنچه در شش ماه گذشته و پس از کشته‌شدن «مهسا(ژینا) امینی» در ایران رخ داد را، «سمفونی شکوهمندی از مبارزه و جسارت» توصیف کرده و «شور رهایی، رقص آزادی، امواج گیسوان بربادسپرده، دستان مصمم درهم‌گره‌خورده، سرود جهانی “برای” حسرت‌ها، شادی و امید برای آرزوها» را، ماحصل تلاش‌ها خود دانسته‌اند.
آن‌ها با اشاره به شور و همراهی مردم با خانواده جان‌باختگان این جنبش و حضور گسترده مردم در کنار داغدیدگان این روزها نوشته‌اند: «ما “سربداری” را معنای تازه‌ای کردیم، پای‌کوبان در پای چوبه‌دار به جشن و آواز فراخواندیم و بر مزار عزیزان، با حزن رقصیدیم. ما در این ماه‌ها چنان سرمست زیستیم که سال‌ها نزیسته بودیم و چنان در سوگ نشستیم که رنج آن تا پایان با ما خواهد ماند. رویای دنیایی بهتر که عینیت یافت و خلق صحنه‌هایی تاریخی که اگر فراتر از ۸ مارس نبود کمتر از آن هم نیست.»
این فعالان حقوق زنان، با یادآوری شعار «ما انقلاب نکردیم تا به عقب برگردیم» که در اولین تظاهرات ۸ مارس بعد از انقلاب ۱۳۵۷ توسط زنان سرداده شد، تا شعار «زن، زندگی، آزادی» در سال ۱۴۰۱ شنیده شد نوشته‌اند: «جنبش زن زندگی آزادی جنبشی برخاسته از زیست روزمره زنان که در نظام مردسالار دینی حاکم حتی جنس دوم هم نبوده و از هر گونه حقوق انسانی، اعم از حق بر بدن، حق پوشش، حق کار، حق مسافرت، حق طلاق، حق ارث، حق حضانت فرزند و…، محروم هستند و در اسارت مناسبات فرساینده کار خانگی و انواع ستم‌های جنسیتی و خشونت‌های سیستماتیک تحقیر شده‌اند و در یکی از آخرین طرح‌های زن‌ستیزانه نظام، دانش آموزان مدارس عمدتا دختر، هدف حملات تروریستی شیمیایی و بیولوژیکی قرار گرفتند.»
نویسندگان این بیانیه با تاکید بر اینکه از نظر آن‌ها «اعدام»، قتل حکومتی است، خواهان لغو سریع هرگونه حکم اعدام شده، و آزادی بی‌قید و شرط همه زندانیان سیاسی، آزادی بی‌قیدوشرط اندیشه، حق بیان، تشکل، اعتراض… و لغو هر گونه سانسور را خواسته‌اند.
آن‌ها در بخشی از این بیانیه تاکید کرده‌اند که «خواهان رهایی، آزادی و عدالت» هستند. به‌دنبال «رفرم و اصلاح» نیستند و آنچه که دنبال می‌کنند، «تغییرات رادیکال و ساختاری» است.
در پایان این بیانیه آمده است: «ما زندگی را از پیام‌آوران مرگ پس گرفته و تا رسیدن به جامعه‌ای عاری از هرگونه ستم جنسیتی، طبقاتی، نژادی، ملی، قومی، دینی، زیستی و گونه‌ای از پای نخواهیم نشست»
مهم‌ترین مطالبات این فعالان که در این بیانیه بر آن‌ها تاکید شده است عبارتند از:
«الغا کلیه‌ی احکام اعدام و کشتار قانونی و اساسا حذف مجازات اعدام و قتل قانونی، آزادی بی قید وشرط کلیه زندانیان سیاسی، آزادی پوشش، لغو حجاب اجباری و هرگونه اجبار در پوشش زنان و مردان، لغو تمامی قوانین مردسالارانه و تبعیض‌آمیز علیه زنان و سایر گرایشات جنسی (ال‌جی‌بی‌تی‌کیو‌آی‌آی‌پلاس)، حق بی قید و شرط بر بدن، محاکمه و مجازات آمران و عاملان جنایت‌های قبل و بعد از سال ۱۳۵۷، حق مردم در تعیین سرنوشت و سبک زندگی خود، آزادی اندیشه، بیان، عقیده، رسانه، تشکل، تجمع و هرگونه اقدام اعتراضی، جدایی دین از حکومت، امحاء بهره‌کشی و بردگی نیروی کار، نیروی کار جنسیتی و نژادی، فقر و گرسنگی به‌ویژه تقلیل ارزش کار زنان و فقر زنانه، تعیین سطح دستمزد بر اساس هزینه‌ها و تامین رفاه کلیه مزدبگیران، مقابله با کالایی شدن طبیعت و سیاست‌های سودجویانه سرمایه، و رد تمامی مظاهر استثمار و بهره‌کشی از طبیعت، انواع گونه‌های حیوانی و گیاهی و کل هستی، بهداشت رایگان و عمومی برای همه، آموزش رایگان و عمومی برای همه، مراقبت مناسب و رایگان از سالمندان و معلولین»
