ارسال کننده: خانم شهین افتخارمنفرد22دی
به گفته سانگرا، سوراخ کردن بینی یا رنگ کردن مو یا داشتن تلفن همراه، یا رجوع به شبکه‌های می‌توانند مایه بی آبرویی خانواده تلقی شده و به “قتل ناموسی” منجر گردند.
شهرزادنیوز: “جاسویندر سانگرا” هشت ساله بود که به نامزدی مردی درآمد که تا آن زمان او را ندیده بود. شش سال بعد که مادرش عکسی از شوهر آینده به سانگرای 14 ساله نشان داد، او وحشت کرد.
در هنگام تدارک مراسم ازدواج از سوی مادر هندی‌تبار، این نوجوان تحت فشار زیادی قرار گرفت. هنگامی که از ازدواج با این مرد خودداری کرد و گفت که می‌خواهد در زادگاهش، “دربی”، شهری در انگلستان، به تحصیل ادامه دهد، خانواده‌اش او را در اتاقش زندانی کردند تا به ازدواج رضایت دهد.
سانگرا که شش خواهر دیگر هم دارد، می‌گوید: “بالاخره رضایت دادم، اما تصمیم گرفتم فرار کنم.” والدینش او را آزاد کردند و او هم از خانه فرار کرد. آن زمان 15 ساله بود.
“مادرم گفت که نمی‌توانم تا زمانی که (با ازدواج) موافقت کنم به خانه برگردم در غیر این صورت، از نظر آن‌ها من مرده‌ام. خانواده‌ام تا امروز هم مرا نپذیرفته‌اند.”
او به سی ان ان گفت: “من مایه شرم و بی آبرویی آن‌ها شدم. دیگر با هیچ یک از آن‌ها حرف نمی‌زنم. الان 29 سال گذشته است.”
والدینش که اکنون درگذشته‌اند، خواهران دیگر را هم به زور شوهر داده‌اند. به گفته وی: “آن‌ها در بریتانیا بزرگ شده‌اند، اما وقتی به خانه‌هایشان می‌روی با حوادث وحشتناکی مواجه می‌شوی، می‌بینی که کتک می‌خورند و مورد بدرفتاری قرار می‌گیرند. با این وجود، پاسخ مادرم به آن‌ها این بود که در خانه شوهر بمانند؛ چون وظیفه‌شان این است که به خاطر حفظ ناموس و آبروی ما باید بسوزند و بسازند.”
سانگرا وقتی از زندگی خواهرش می‌گوید که توسط شوهرش کتک زده می‌شود، به گریه می افتد. “او پیش پدر و مادرم رفت تا از آن‌ها کمک بگیرد. اما در سن 24 سالگی خودش را آتش زد و کشت.”
سی ان ان تلاش کرد با شوهرخواهر وی تماس بگیرد تا نظر او را بپرسد، اما موفق نشد.
“مرگ او به من نشان داد که آبروی خانواده چقدر مهم می‌تواند باشد.” او افزود که “از دست دادن یک دختر به چنین شیوه وحشتناکی” آبروی پدر و مادرش را برده است.
سانگرا اکنون از تجربه‌اش برای مبارزه با ازدواج اجباری و جنایات “ناموسی” در مدارس بریتانیا استفاده می‌کند و برای قربانیان شبکه‌ای به نام “کارما نیروانا” به وجود آورده است.
این مؤسسه خیریه که بخشی از بودجه‌اش را دولت بریتانیا تأمین می‌کند، ماهی 500 مکالمه تلفنی با مردان و زنان نگران دارد. سانگرا از آدم‌های مختلفی می‌گوید که تلفن می‌کنند: “به طور نمونه معلمی تلفن می‌زند و می‌گوید دختری هشت ساله در کلاسش است که به پاکستان برده شده تا ازدواج کند. پاسخ‌دهندگان تلفنی ما برای ارائه راهنمایی در این موارد آموزش دیده‌اند.”
“متخصصان زیادی آموزش دیده‌اند تا با حساسیت‌های فرهنگی در بریتانیا آشنا شوند، اما این به آن معناست که ما باید به آن‌ها کمک کنیم تا نترسند که انگ نژادپرست بخورند، چون مرتکبان این خلاف‌ها از این شیوه استفاده می‌کنند تا آن‌ها را فراری دهند تا این گونه مسایل را نادیده بگیرند.”
در اوایل امسال که سه نفر از اعضای یک خانواده مهاجر افغان در کانادا به جرم کشتن چهار تن از خویشاوندان‌شان محکوم شدند، موضوع قتل برای حفظ آبروی خانواده با توجه گسترده‌ای روبرو شد. این سه نفر به زندان ابد محکوم شدند. دو نفر از آن‌ها در دادگاه اقرار کردند که از رفتار غربی قربانیان عصبانی بوده اند.
کارشناسان می‌گویند این پرونده نشان داد که قتل به اصطلاح “ناموسی” چقدر در سراسر جهان رواج دارد، و حتا در کشورهایی که اصلا تصورش نمی‌رود. “نادیا خلیفه”، پژوهشگر حقوق زنان در جهان عرب برای سازمان دیده‌بان حقوق بشر، می‌گوید: “این قطعا مشکلی است که در کشورهای گوناگون زیادی رخ می‌دهد: خاورمیانه، پاکستان، بنگلادش و در میان مهاجرین در آمریکای شمالی.”
به گفته دیده‌بان حقوق بشر، چندین منطقه کشورهای عربی از جمله عراق، کویت، سوریه، یمن و فلسطین در قوانین خود برای عاملین قتل‌های “ناموسی” مجازات‌هایی کم‌تر از سایر موارد قتل در نظر گرفته‌اند.
به گفته این سازمان، مصر و اردن هم قوانینی دارند که می‌توان آن‌ها را طوری تفسیر کرد که احکام خفیف‌تری برای قتل‌های “ناموسی” صادر شود.
به گفته نادیا، آمار موثقی از تعداد قتل‌های ناموسی وجود ندارد، اما به تخمین سالانه 5000 نفر بنیاد جمعیت سازمان ملل اشاره می‌کند.
عوامل ارتکاب قتل “ناموسی” می‌توانند گوناگون باشد. سانگرا می‌گوید: “هر چیزی می‌تواند باشد، مثلا رفتار عادی یک نوجوان یا رفتاری کمی شورش‌گرانه.”
“این علت می‌تواند سوراخ کردن بینی باشد یا رنگ کردن مو یا داشتن تلفن همراه، یا رجوع به شبکه‌های اجتماعی – این‌ها چیزهایی هستند که می‌توانند مایه بی آبرویی خانواده‌ای تلقی شوند که به “ناموس”اش خیلی اهمیت می‌دهد.”
“این کارها ممکن است قربانی را در معرض ازدواج اجباری، “بدرفتاری به خاطر بی‌آبرویی” یا حتا قتل قرار دهد. مواردی را دیده‌ام که دختران به خاطر گرفتن گواهینامه رانندگی کشته شده‌اند یا چون می‌خواستند بعد از مدرسه بیرون بروند یا دیده شده‌اند که پسری آن‌ها را بوسیده است یا به دلیل درخواست طلاق. این‌ها همه علت هستند.”
به گفته کارشناسان این کار در اسلام نکوهیده نیست. نادیا می‌گوید: “این به مذهب ربطی ندارد. بلکه بیش‌تر موضوعی فرهنگی است. محققان اسلامی متعددی علیه “قتل ناموسی” فتوا صادر کرده‌اند.”
به اصرار متخصصان، اسلام مروج “قتل‌های ناموسی” نیست.
سانگرا موافق است، اما می‌گوید مهاجرین آسیای جنوبی در بریتانیا باید بیش‌تر کار کنند. “نه مذهب، خواه اسلام یا سیک مدافع این گونه اعمال نیست. در واقع آن‌ها حرف مرا تأیید می‌کنند، اما رهبران مذهبی حرفی نمی‌زنند.”
“نمی‌خواهم آن مهاجرین را خجالت بدهم، اما باید خجالت بکشند، چون این جنایت‌ها اتفاق می‌افتد و آن‌ها کاری در برابرش نمی‌کنند.”
منبع: سایت سی ان ان
