از مهلا محروقی به عنوان دختر تاریخ‌ساز ورزش دو و میدانی ایران سخن می‌گویند. به مسابقات قهرمانی جوانان جهان راه یافته است. به‌رغم آن، از هیچ پشتیبانی برخوردار نیست. می‌گوید نه دیسک دارد و نه اجازه تمرین در پیست ورزشی.
مهلا محروقی و اخذ سهمیه ورود به مسابقات جهانی جوانان در ماده پرتاب دیسک
مهلا محروقی و اخذ سهمیه ورود به مسابقات جهانی جوانان در ماده پرتاب دیسک
مهلا محروقی در رقابت‌های ترکیه موفق به کسب مجوز حضور در رقابت‌های قهرمانی جوانان جهان در رشته دو و میدانی شده است. او در رشته پرتاب دیسک به این مسابقات راه یافته است؛ خبری خوب برای ورزش زنان ایران.
اما آنگاه که به درد دل او درباره مشکلاتش گوش می‌دهیم، تصویری اسفناک از ورزش زنان و زنان ورزشکار در ایران در برابر ما ظاهر می‌شود.
او نخستین زن ایرانی است که در این رشته ورزشی به میدان رقابت‌های جهانی می‌رود. به‌رغم آن از عدم حمایت و پشتیبانی مسئولان ورزش ایران دلی پُر دارد.
به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید
مهلا محروقی نیشابوری است. می‌گوید فولادخراسان اسپانسر بسیاری از ورزشکاران مرد است. اما هیچ کس حاضر نیست از او حمایت کند.
این پرتابگر ۱۸ ساله کنار خیابان و در زمین خاکی تمرین می‌کند. می‌گوید اجازه تمرین در پیست ورزشی را ندارد.
تمرین در زمین خاکی
او در گفت‌وگو با خبرگزاری دانشجویی ایران “ایسنا” می‌گوید: «مربی من آقای حمید ابراهیم‌نژاد است. در مشهد اجازه نمی‌دهند که مردان و زنان در یک پیست تمرین کنند، به همین دلیل نمی‌توانم از پیست استفاده کنم و تمریناتم را در یک زمین خاکی کنار خیابان انجام می‌دهم.»
از کیفیت این زمین خاکی می‌گوید. گفته است که “مکان کثیفی” است و استانداردهای لازم برای پرتاب دیسک را ندارد. می‌گوید «هر نوع آدمی رفت و آمد می‌کند و امنیت نداریم.»
محروقی می‌گوید اگر دیسک، مکمل خوراکی و شرایط خوبی می‌داشت و اگر می‌توانست زیر نظر مربی در پیست مناسب به تمرین خود ادامه دهد، ممکن بود برای ایران کسب مدال کند.
از مشکلات مالی خود می‌گوید و از اینکه هزینه تمرین ماهانه‌اش و از جمله تهیه مکمل غذایی مجموعا حدود ۱۵ میلیون تومان است. این در حالی است که تا کنون کسی از او حمایت مالی نکرده است.
به کانال اینستاگرام دویچه وله فارسی بپیوندید
مهلا محروقی گفته است که به علت “جایزه کسب سهمیه مسابقات جهانی” به او قول داده‌اند مبلغ سه میلیون تومان بپردازند. می‌گوید این «پول رفت و آمدم هم نمی‌شود.»
از پاره شدن کفش‌هایش و نداشتن دیسک برای تمرین می‌گوید: «گفته‌اند دیسک می‌دهند، اما هنوز چیزی به دست من نرسیده است. با وجود این شرایط، باز هم می‌توانم رکوردم را بزنم. اما گر وضعیت بهتر شود، قطعا امید مدال دارم.»
او از وضعیت حاکم بر ورزش دو و میدانی زنان ابراز ناخرسندی کرده و می‌گوید بیشتر ورزشکاران اعزامی مرد بوده‌اند. می‌گوید: «در کل به زنان خیلی اهمیت نمی‌دهند. پخش زنده نداریم و همیشه می‌گویند دوومیدانی رشته‌ای فقیر است.»
