نرگس محمدی نمونه‌ای از نقض گستردهٔ حقوق بشر، آزار جنسی، و شکنجهٔ فعالان راه آزادی در زندان‌های جمهوری اسلامی است.
زندان‌های ایران امروز اسارتگاه‌هایی‌اند مملو از زنان پیکارجو و رزمنده‌ای که با اتهام‌هایی واهی و فقط به‌دلیل مبارزه با استبداد حکم‌های طولانی‌مدت حبس‌‌شان را در زندان‌های رژیم جمهوری اسلامی با رنج و بیماری و تحقیر و اهانت سپری می‌کنند.
بر اساس گزارش رسانه‌های جهان، بیدادگاه‌های سیستم قضائی رژیم جمهوری اسلامی ایران با صادر کردن حکمی تازه خانم نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر ایران، را به جرم “فعالیت تبلیغی علیه نظام جمهوری اسلامی” به ۳۰ ماه زندان و ۸۰ ضربه شلاق محکوم کرده‌اند. بنا بر گزارش خبرگزاری‌‌ها، فعالیت‌های حقوق بشری خانم محمدی که چندی پیش از زندانی طولانی رها شده بود، و همچنین دفاع پیگیر او از رعایت موازین حقوق بشر در ایران، صدور بیانیه در کارزار مبارزه برای لغو اعدام در ایران، افشای سرکوبگری‌های رژیم در رابطه با مردم معترض در تظاهرات مدنی آبان‌ماه ۱۳۹۸ پیش‌زمینه‌های اصلی صدور این حکم تازه بوده است.
خانم محمدی در خلال سال‌های دو دههٔ اخیر سه بار به‌خاطر فعالیت‌های مدنی و حقوق‌بشری‌اش از سوی دستگاه قضائی رژیم به زندان با مدت‌زمان‌هایی مختلف محکوم شده است. نرگس محمدی در ۱۷ مهرماه ۱۳۹۹ پس از گذراندن حکم زندانی هشت ونیم ساله به‌جرم فعالیت‌های آزادی‌خواهانه که رژیم آنها را “تهدید کننده امنیت ملی” قلمداد می‌کند، از زندان‌های رژیم آزاد شده بود. “جرم” جدید خانم نرگس محمدی تلاش‌های عدالت‌خواهانهٔ ایشان در رابطه با سرنوشت صدها اعتراض‌کنندهٔ بی‌گناهی است که ۱۸ ماه پیش در آبان‌ماه ۱۳۹۸ در جریان تظاهرات مخالفت با افزایش ۳۰۰ درصدی قیمت بنزین و سیاست‌های رژیم در خیابان‌های تهران و صد شهر دیگر کشور از سوی نیروهای امنیتی رژیم با خشونت سرکوب شدند. خانم محمدی در اوائل هفته اخیر ضمن تأیید صادر شدن چنین حکمی درمورد خود، اظهار داشت او “هیچ‌یک از این احکام صادر شده را نمی‌پذیرد.”
علاوه بر این، خانم نرگس محمدی ۵ خردادماه ۱۴۰۰ در برنامه‌ای با عنوان “زندانیان سیاسی زن از تحقیر و تعرض جنسی تا تنبیه بدنی” که در اتاقی در “کلاب‌هاوس” برگزار شد، تأکید کرد بازجویان می‌خواهند مقاومت زنان را بشکنند. او گفت این برنامه‌ای هدفمند است و بازجوها برای شکستن مقاومت زنان زندانی، آموزش‌هایی سیستماتیک می‌بینند. خانم نرگس محمدی در این برنامه گفت: “رییس زندان به من حمله کرد، تعرض‌ها و توهین‌ها خشن‌تر شد، مقاومت می‌کردم و آنها من را می‌کشیدند و هل می‌دادند. میخواستند من را به‌اجبار سوار ماشین کنند، بر زمین نشستم، رییس زندان من را بلند کرد و به سوی ماشین پرت کرد. سرم داخل ماشین بود و پایین تنه‌ام بیرون بود، وقیحانه پایین تنه من را گرفت و هل داد داخل ماشین. روی ساق پایم نشست. رئیس زندان بعد از ضرب و شتم و توهین، سرش را لای موهایم کرد اسم کوچک من را صدا کرد و گفت سیگارش را برایش روشن کنم. حکم اخیر برای من به‌دلیل ٬تمرد از دستور رییس زندان٬ صادر شده است. آقای رئیسی آیا من باید سیگار او را روشن می‌کردم؟”
حزب تودهٔ ایران حکم انتقام‌جویانهٔ رژیم بر ضد خانم نرگس محمدی را که از سوی مبارزان راه آزادی و فعالان اجتماعی در ایران به‌طور گسترده و همه‌جانبه محکوم شده است، مردود می‌شمارد و تقبیح می‌کند. هدف این حکم تازه و سرکوبگرانهٔ دستگاه قضائی جمهوری اسلامی دربارهٔ نرگس محمدی، گستراندن و استیلای فضای رعب و وحشت بین مخالفان سیاست‌های مستبدانهٔ رژیم و درواقع انتقام گرفتن ضد انسانی‌ای از پیکارجویی افشاگر و مبارزی پیگیر در راه استیفای حقوق بشر در ایران است که جرمش مخالفت و مقاومت در برابر تعدی‌های حکومتی است که در آن ابتدایی‌ترین حقوق مردم به‌طرزی فاحش نادیده گرفته می‌شود.
حزب تودۀ ایران ضمن محکوم کردن حکم جابرانه و ضد انسانی دادگاه‌های رژیم ولایت فقیه بر ضد خانم نرگس محمدی و همه زندانیان سیاسی و پیکارگران در راه آزادی در میهن‌مان، از همهٔ مبارزان راه آزادی در ایران و جهان می‌خواهد صدای اعتراض‌شان را به صدور این حکم و این‌گونه حکم‌های انتقام‌جویانه از سوی رژیم بلند کنند.
نرگس محمدی نمونه‌ای از نقض گستردهٔ حقوق بشر، آزار جنسی، و شکنجهٔ فعالان راه آزادی در زندان‌های جمهوری اسلامی است. زندان‌های ایران امروز اسارتگاه‌هایی‌اند مملو از زنان پیکارجو و رزمنده‌ای که با اتهام‌هایی واهی و فقط به‌دلیل مبارزه با استبداد حکم‌های طولانی‌مدت حبس‌‌شان را در زندان‌های رژیم جمهوری اسلامی با رنج و بیماری و تحقیر و اهانت سپری می‌کنند. فریاد اعتراض زنان رزمنده را باید به گوش جهانیان رسانید، زنانی که با تحمل شکنجه، تجاوز، تحقیر، و توهین بیشتر و جابه‌جا شدن‌های مستمر از جاهایی بد به جاهایی بدتر در افشای رفتارهای ضد بشری کارگزاران حاکمان مستبد در زندان‌های ایران از کوچک‌ترین روزنه‌ها و فرصت‌ها استفاده می‌کنند. نباید در برابر رنج و دلیری و مبارزه‌شان، در برابر سپری شدن زندگی‌شان در زندان‌های رژیم جهل و جنایت سکوت کرد. با فریادهای دلیرانهٔ اعتراض‌های آنان هم‌صدا شویم.
