وضعیت بند ۱۲ زنان (نسوان) زندان تبریز غیرقابل تحمل و به گفته زندانیان افتضاح است و زنان در این زندان شرایط بسیار دشواری را تحمل میکنند.
در این گزارش که در اردیبهشت ۱۴۰۰ بدست کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام رسیده است، تنها به قسمتهایی از شرایط زنان زندانی در بند زنان زندان تبریز اشاره شده که در یک نگاه کلی به این بند قابل دیدن است. بسیاری زوایای پنهان از رنج و مصیبتی که زنان در این زندان وسایر زندانها تحمل میکنند پوشیده است و کسی از آنها باخبر نمیشود.
در این گزارش از جمله به وضعیت تماس زنان با خانواده هایشان، انتقال به بند جدید که شرایطی بسیار وحشتناک و غیرقابل تحمل دارد، کارگذاشتتن دوربینهای ثابت در داخل اتاقها، عدم وجود سیستم قرنطینه و تهدید شیوع بیماری، نبود سیستم تهویه و حتی پنجره، سرویسهای بهداشتی کثیف، روشن گذاشتن چراغها شب تا صبح، نبود امکانات پزشکی و دهها و صدها مشکل و نارسایی دیگر که زنان بخصوص آنهایی که فرزندان خردسال به همراه دارند در این زندان باید با آن دست و پنجه نرم کنند.
گزارشی از واقعیت های تلخ زندان تبریز بند ۱۲ نسوان
تماس با خانواده:
برای تماس با خانواده ۶ دستگاه عدد تلفن که به علت کوچک بودن سالن بند نزدیک به هم نصب شده وجود دارد. زندانی نمی تواند راحت با تلفن صحبت کند تایم هر زندانی ۱۰ دقیقه است و اگر کسی بیشتر از تایم تعیین شده صحبت کند. کارت تلفن وی گرفته شده و زندانی تا سه روز از تماس با خانواده محروم می شود. تمام زندانیان از سیستم مخابرات و قوانین سخت آن شاکی بوده و خواهان رسیدگی به این مشکل هستند. لازم به ذکر است که ۸۰ درصد از درگیریهای زندانیان به علت همین مشکلات تلفن می باشد.
انتقال زنان به بند جدید و نارضایتی های زندانیان
روز ۱۴ فروردین ۱۴۰۰ زنان را به بند جدید منتقل کردند. بند جدید دو طبقه است که طبقه پایین دفتر مراقبین، دفتر رییس اندرزگاه، آشپزخانه، نماز خانه، اتاق کوچکی برای زندانیان که کودک خردسال همراه دارند در ته سالن یک سالن بزرگ است که قرار است کارگاه شود.
طبقه بالا یک سالن کوچک با چهار اتاق نسبتا بزرگ است. اتاق اول برای جرائم عمدی (قتل) اتاق دوم متهمان مواد مخدر، اتاق سوم قرنطینه اتاق چهارم جرائم مالی و عمومی است.
کف سالن موکت ندارد و به دلیل نزدیک بودن اتاق ها به یکدیگر در هر رفت و آمدی سروصدای زیادی در بند ایجاد می شود و این موجب ناراحتی زندانیان شده است. در هر اتاق حداقل ۴۰ نفر زندانی است.
اتاق مواد مخدر ۶۸ نفر است و هر اتاق دارای ۲ عدد سرویس بهداشتی و ۲ عدد حمام است که به علت نبودن ظرفشویی یکی از حمام ها را زندانیان برای شستن ظروف استفاده می کنند.
محدود بودن فضای بند و نبود امکانات کافی موجب درگیری های پی در پی زنان شده است.
نبود قرنطینه و نگرانی زندانیان از ابتلا به بیماری
زندانیان از بودن در کنار زندانیان جدید نگران هستند زیرا قانونا باید قرنطینه شده و جدا از زندانیان دیگر باشند. اما اتاق قرنطینه فقط اسمش قرنطینه است در واقع از یک سالن و یک تلفن و یک هواخوری استفاده می کنند. کافیست یکی از زندانیان جدید مبتلا به کرونا یا بیماری دیگر باشد تا زندانیان دیگر سلامتی خود را از دست بدهند.
نبود امکانات پزشکی
در طبقه پایین اتاق کوچکی است که بهداری بند زنان است امکانات این بهداری در قرص های مسکن، اعصاب و خواب آور و قرصهای خود زندان می باشد.
قرص های در زمان مشخص صبح و شب توزیع می شود و اگر کسی از درد به خود بپیچد تا زمان توزیع قرص ها حتی مسکن هم داده نمی شود. کسانی که بیمار شوند باید به قرص مسکن و سرماخوردگی قناعت کنند. بسیاری از زندانیان باید برای رفتن به نزد پزشک حتی با هزینه خود تقاضا کرده و یا با بی توجهی مقامات زندان مواجه شده اند.
وضعیت غیرقابل تحمل بند جدید :
بند جدید نسوان زندان تبریز خیلی افتضاح و دلگیر است. ۴تا اتاق دارد، حیاطش کوچک و مثل حیاط خلوت است. با وجودیکه چند روزی نیست که زندانیان به این محل آمده اند ولی همگی احساس خفگی دارند! بدلیل تکمیل نشدن ساخت و ساز هنوز امکان هواخوری و رفتن به حیاط نیست و همه زنان زندانی اعتراض دارند که اگر تکمیل نیست و بنایی دارد چرا ما را آوردید؟
شب‌ها چراغها را خاموش نمی کنند! در یک اتاق ۵۷ نفر زندانی هستند و در اتاق دیگر ۶۰ نفر محبوس هستند. اتاق قرنطینه هم همینطور شلوغ است.
قبلا اتاقها ۱۵ نفره بود و ۱۵ تخت داشت، وقتی نفر اضافه می شد کف خواب می شدند، اینجا درست است که تخت هست اما سروصدا خیلی زیاد است و همه دچار سردرد شده اند.
بندجدید خیلی دلگیر است، اصلا پنجره ندارد. پنجره به سقف چسبیده و کوچک است و باز نمی شود یعنی جوشکاری شده است. اصلا هوا نمی آید. می گویند هوا از پایین می آید. اما در راهرو را می بندند و دیگر واقعا هوایی برای نفس کشیدن نیست.
دفتر و کارگاه و خوابگاه ماموران طبقه پایین است که پله می خورد و بالا می آید.
اینجا همه اتاقها دوربین دارد. دوربین به سقف چسبیده و همه را زیر نظر دارد. در هر اتاق دو دوربین در دو گوشه کار گذاشته اند.
و وقتی زندانیان به بندجدید منتقل شدند چند نفر باهم دعوا کرده‌اند. همه می دانستند که در بند جدید حتما دعوا درمیگیرد؛ تقصیر زنان نیست، آنقدر امکانات کم است و وضعیت افتضاح است که لاجرم کار به دعوا می‌کشد.
سروصدا زیاد است بخصوص که سالن موکت ندارد و صدا می پیچد! در یک کلام خیلی افتضاح است. حتی صدای راه رفتن مانند یک چکش مستمر در گوش زندانی است.
برای سرشماری همه را در اتاقها می کنند و در را تا صبح می بندند که بعضا احساس خفگی به زندانی دست می‌دهد. تا صبح هم چراغهای اتاقها روشن است و زندانیان حتی شب تا صبح امکان استراحت پیدا نمی کنند.
تلفنها به هم چسبیده و زندانیان مجبور هستند بصورت بهم چسبیده صحبت کنند.
اصلا معلوم نیست که چطور باید اینجا حبس کشید؟
برای این جمعی زندان و اتاق به این بزرگی فقط یک تلویزیون کوچک هست که آنهم اصلا روشن نیست و همواره خاموش است!
برای جمعیت ۶۰ زندانی در هر اتاق فقط یک عدد یخچال کوچک وجود دارد. برای پرکردن فلاکسها باید تعداد بسیار زیادی پله را به پایین و به آشپزخانه برویم و حتی غذا را هم باید از پایین بیاوریم.
وضعیت بند جدید بصورتی است که حتی نگهبانها هم ناراضی هستند و می گویند خیلی بد است. نگهبانها هر سه روز یکبار می آیند یک شب می مانند و آنها هم می گویند که اینجا خیلی دلگیر است.
در هر اتاق دو سرویس بهداشتی و دو حمام هست. در هر سرویس دو عدد روشویی کوچک گذاشته اند و برای ظرفشویی اصلا جایی وجود ندارد و هیچ فکر نکرده‌اند که ظروف را کجا باید شست؟ زنان زندانی خودشان یکی از حمامها را به ظرفشویی اختصاص داده اند و فقط از یک حمام برای استحمام استفاده می کنند که اینهم مزید بر مشکلات و کمبودها شده است.
تختها سه طبقه است و زیر تختها ظروف قرار داده شد.
مشکلات مادران و آنهایی که فرزندان خردسال و نوزاد به همراه دارند بماند برای وقت دیگر!
اینجا زندان زنان تبریز است!
به کانال نه به زندان نه به اعدام در تلگرام بپیوندید
