فقدان فرصت‌های شغلی شایسته به خصوص در مناطق محروم و تورم افسارگسیخته‌ی همه اقلام ضروری خانوار، موجب گسترش مشاغل غیررسمی و کاذب حتی در میان زنان شده است.
نرخ بیکاری رسمی، دو رقمی‌ست و بسیاری از شاغلان نیز، فاقد شغل ثابت و تمام وقت هستند. در این شرایط، زنانی که به ناچار و از بد روزگار تبدیل به سرپرست خانوار می‌شوند، هیچ مجرای مطمئنی برای نان درآوردن ندارند و مجبورند به پرخطرترین و آسیب‌زاترین روش‌های ارتزاق از جمله زباله‌گردی روی بیاورند.
عبدالله بلواسی (فعال صنفی کارگران مریوان در استان کردستان) در ارتباط با این پدیده‌ی نوظهور یعنی «زباله‌گردی زنان» می‌گوید: زنانی که طبق قوانین موجود باید از همه مواهب بهره‌مند باشند، امروز به لطف نبودِ اشتغال و بی‌پولی، به بدترین شغل‌ها پناه آورده‌اند؛ قبلاً شاهد کولبری زنان بودیم اما حالا با پدیده‌ی دردناک‌تری مواجه هستیم: زباله‌گردی زنان.
به گفته او، در شهر مریوان در استان کردستان، زنانی هستند که زباله‌گردی می‌کنند و با سر فرو بردن در سطل‌های آلوده زباله آنهم در این بحران بیماری و کرونا، نان درمی‌آورند.
