امسال ۸ مارس روز جهانی زن را همراه با زنانی جشن می گیریم که در ایران در پشت میله های زندان هستند.
با آنان که بر خواسته ها و مطالباتشان برای حقوق سیاسی و اجتماعی زنان در ایران پای فشرده اند و دست از مبارزات اجتماعی و سیاسی برنداشته اند. زنانی که در برابر تفکر زن ستیز فاشیسم مذهبی حاکم بر ایران، تاب نیاورده و دست به اعتراض زدند.
امسال با زنانی همراه میشویم که بخاطر تلاش جهت کسب حداقل حقوق اجتماعی و شهروندی خود که حق آزادی، است، بازداشت شده و سالها پشت میله های زندان و زیر شکنجه تاب آورده اند.
*امسال با آتنا دائمی همراه شویم همان که گفت: *
«من آزادم، آنقدر آزادم که مدام فکر می‌کنند با حکم جدید دادن میتوانند من را زندانی کنند. من دیگر این حکم ها برایم خنده دار است، حتی همان شلاق هم! من امروز آزادم چون آزادی به آن طرف میله‌ها بودن نیست».
با زینب جلالیان قدیمی ترین زن زندانی سیاسی در ایران همراه میشویم که نوشت:
«ای ستمگران، نظاره‌گر بودید و هستید، دیدید نمی‌شود با قتل‌عام، شکنجه و زندانی کردن ما زنان، جلوی حق خواهی ما را بگیرید. وقتی یک زن جوهرش با آزادی سرشته شده باشد، هیچ ظلم و زوری نمی‌تواند او را به زانو در بیاورد.
من زمانی به این حقیقت پی‌بردم که در چنگال ستمگران جمهوری اسلامی بودم. لباسهای مرا بر روی تنم پاره کردند، چشم‌هایم را بستند، دست و پایم را با زنجیر به تخت آهنی بستند و شکنجه وحشتناک مرا شروع کردند. باور کنید هر وقت ستمگران، ظلم و شکنجه را بر من بیشتر می‌کنند، من جسورتر و مقاوم‌تر می‌شوم».
در روز جهانی زن، با گلرخ ابراهیمی ایرایی که تنها بخاطر مقاله ای منتشر نشده، سالها در زندان قرچک ورامین یکی از مخوف ترین زندانهای زنان ایران بسر برده و اینک به دور دست تبعید شده، همراه میشویم آنجا که گفت:
«حتی اگر دوباره و دوباره به زنجیرمان کشند ایستاده‌ایم و مصریم بر احقاق حقمان در این روزهای پر التهاب که پاسخ اعتراض را به حبس و شکنجه و ترور و اعدام خواهند داد، ز ژرفِ آتش و خون، به صبح توده نوید خواهیم داد، رهایی خلق ایران را ، که نبرد ما را آیین است، حتی اگر کهکشان فردایش ز خون مان و ز سرخِ چهرهامان آذین بندد» نقاب تزویر و ریای مکارانه به زیر افکنده شد.
باشد که تاج استبداد در هم شکنیم».
امسال با مریم اکبری منفرد، همراه میشویم که یازده سال او را از حق مادری برای فرزندانش محروم کردند. این زن زندانی اما در نامه ای بمناسبت روز جهانی زن از زندان نوشت:
«زنان ایران نیز در طول تاریخ ثابت کرده‌اند که همیشه در خط مقدم نبرد علیه تبعیض جنسیتی بوده‌اند. زنان ایران زمین در ۴۰ سال گذشته هرگز در مقابل دیکتاتوری دینی سکوت نکردند و دو شادوش مردان به صفوف مبارزه علیه استبداد مذهبی پیوستند. آنها خواستار حقوق خود بوده و بهای آزادی را می‌پردازند تا تاریخ میهن‌شان ورق بخورد تا ایران را احیا کنند».
منبع: سایت جوانه ها
لینک خبر + فیلمها و تصاویر را اینجا باز کنید
ما با زنان شجاع اهوازی در زندان مخوف سپیدار همراه میشویم. با زنانی که شکنجه میشوند اما سکوت نمی کنند. با زنانی مانند فاطمه تمیمی، مریم عامری و زینب سواری و صهباء حمادی که با تمام وجودشان برای مردم سرزمینشان تلاش کردند اما حکومت زن ستیز آنها را به بند کشید.و زنانی همچون نجات انور حمیدی که با چشمانی کم نور شده اما همچنان محکم و استوار ایستاده اند.
با زنان شجاع کرد ایرانی همراه میشویم. زنانی مانند زهرا محمدی و آنیسا جعفری که بخاطر حفظ فرهنگ غنی سرزمینشان بی هیچ دلیلی بازداشت و به بند کشیده شده اند و زنانی چون سکینه پروانه که شکنجه گران را به زانو درآورده اند.
با زنان شجاع بلوچ مانند رحیمه کرد تمینی همراه میشویم. زنانی که در سخت ترین شرایط به گروگان گرفته میشوند و حتی نامی از آنها نیست اما در بطن جنبش آزادیخواهی زنان ایران شجاعانه حاضرند.
با زنان تبریز همراه میشویم از معصومه صنوبری می نویسیم که محکم و استوار در زندان تبریز مقاومت می کند.
و ما با زنانی همچون زهرا صفایی و دخترش پرستو معینی همراه می شویم که فریاد مرگ بر دیکتاتور آنها در پشت میله های زندان هر لحظه بگوش می رسد و زندانبان از آنها کینه ای عمیق دارد.
و به یاد می آوریم زنان شجاعی همچون:
راحله احمدی و صبا کرد افشاری، نجمه واحدی و هدی عمید، لیلا میرغفاری و زینب همرنگ، یاسمن آریانی و منیره عربشاهی، شهناز صادقی و آیناز زارع، فاطمه مثنی و رویا جلالی ، فاطمه داوند و سمیه کارگر، عظیمه ناصری و فاطمه فتحعلیان، فروغ تقی پور و مریم نصیری، نجات انور حمیدی و یلدا امامی و وو
ما با دهها و صدها زن بازداشت شده در کوچه و خیابان و در اعتراضات سراسری آبان۹۸ و دیماه ۹۶ همراه میشویم که آزادی را فریاد کرده و می کنند. صدایی که هیچگاه خاموشی نمی پذیرد، صدایی که نمیتوان آن را مجبور به سکوت کرد و اگرچه با گلوله پاسخش را داده اند اما هر روز و هر روز طنین آن در سراسر ایران بلندتر می شود.
همینجا از مادران شجاع و دلیری نام می بریم که سالهای سال پشت در زندانها صدای فرزندان خود بوده اند. و بسیاری مادران دیگر که فرزندانشان را در راه آزادی میهن فدا کرده اند. مادرانی همچون فرنگیس مظلوم مادر سهیل عربی، شعله پاکروان مادر ریحانه جباری، گوهر عشقی مادر ستار بهشتی، بهیه نامجو مادر زنده یاد قهرمان نوید افکاری، اکرم نقابی مادر سعید زینالی، دایه شریفه مادر رامین حسین پناهی و هزاران هزار مادر داغدار دیگر…
مردم سراسر جهان بیش از یک قرن است که هر سال ۸ مارس روز جهانی زن را جشن می گیرند. اما ما در زندانی به بزرگی ایران با نگاه دیگری این روز را جشن میگیریم و به زنان دنیا نوید میدهیم که زنان ایران، در نبرد با وحشی ترین حکومت زن ستیز تاریخ، زندان و شلاق و شکنجه را شکست دادند و پیروز این میدان هستند.
اگر چه نهال این روز جهانی در سال ۱۹۰۸ کاشته شد، زمانی که ۱۵ هزار زن در شهر نیویورک راهپیمایی کردند و خواهان ساعات کار کمتر، حقوق بیشتر و حق رأی شدند و حزب سوسیالیست آمریکا، یک سال بعد از این راهپیمایی، اولین روز جهانی زن را اعلام کرد.
و ایده جهانی شدن این روز از زنی به نام کلارا زتکین بود. او این پیشنهاد را در سال ۱۹۱۰ در کنفرانس جهانی زنان کارگر در کپنهاگ داد. در این کنفرانس ۱۰۰ زن از ۱۷ کشور جهان حضور داشتند که همگی به اتفاق آراء با پیشنهاد او موافقت کردند.
حالا امروز کلارا زتکین و هزاران هزار زنی که از سال ۱۹۰۸ تا سال ۲۰۲۱ هر سال در چنین روزی برای گرفتن حقشان به خیابان رفتند، به حضور زن ایرانی که بیشترین هزینه را برای گرفتن این حق پرداخت کرده و می کنند، افتخار می کنند.
تا روزیکه بقول گلرخ ابراهیمی ایرایی؛ «ز ژرفِ آتش و خون، به صبح توده نوید دهیم….
