فریادهائی خاموش، اما از عمق جان وبا دردی جانگداز
متاسفانه مسئولان دولت جمهوری اسلامی ایران توانستند در نهایت قساوت و سنگ دلی و در اوج سانسور رسانه‌ای، اعدام های جمعی دهه۶۰ را در ایران به گونه ای رقم بزنند که فریاد دردناک و غمبار خانواده هایشان و بویژه مادران آنها (مادران خاوران) تا سالها شنیده نشود و اینک نیز به گزارش عفو بین‌الملل و عدالت برای ایران، در صدد نابود کردن عمدی گورهای دست‌جمعی زندانیان اعدام شده آن دورانند. اما در سال های اخیر به لطف حضور رسانه ها و شبکه‌های اجتماعی، دادخواهی مادران و خانواده های مفقودین، اعدامیان و کشته شده گان به راحتی و با سرعتی غیر باور، در برابر چشم همگان قرارمی‌گیرد و خوشبختانه صدای فریادشان تا قاره های دیگر انعکاس خواهد داشت و همچنین خانواده های زندانیان سیاسی، مدنی وعقیدتی در شکنجه گاه های ایران.
مادرپویا بختیاری، خواهر شهرام فرج زاده، مادر سعید زینالی، مادر برادران افکاری، مادر امیرارشد تاجمیر، مادر مصطفی کریم‌بیگی، مادر سهراب اعرابی، مادر ندا آقاسلطان، مادر ستار بهشتی، و دیگر مادران، فرزندان و خانواده هائی که یا داغدار عزیزانشان هستند، یا همچنان در جستجو و یا در اسارت، همراه با فرزندان در بند خود تحت شدیدترین آسیب های روحی، روانی و شکنجه های مخفیانه و علنی نیروهای مختلف دولت جمهوری اسلامی ایران قرار دارند، زندانی در زندان باشد و یا بعد از مدت ها اسارت آزاد، در زیر شکنجه جان باخته و یا اعدام شده باشد، خود و خانواده اش از امنیت محروم و از شکنجه و تهدید های مداوم در امان نیستند.
بسیارند مادران قربانیانی که همه تهدیدها و خشونتهای مواجب بگیران امنیتی را به جان می خرند و تصاویر واقعی فرزندانشان را بدون سانسور در معرض دید همگان می‌گذارند، بدون هیچ وابستگی تشکیلاتی و سازمانی، تا بازتابی باشد از دردهای نهفته در گلو و سینه هایی که داغ عزیزی را متحمل میشود، و یا تلاشی مستمر برای انتشار دل نگرانی ها و هراس های ناشی از دست دادن زندانی خود، مادرانی که عکس عزیزانشان را بر سینه می فشارند، به دیدار یکدیگر می روند، سرود می خوانند، عکس می گیرند، آرام بخش دیگری می شوند، فریاد دادخواهی سر می دهند و شجاعانه، دولتمردان رامسئول فرزند کشته‌شده و یا مفقودشده خود می دانند.
صبا کرد افشاری«۲۰ ساله » فقط برای اعتراض به حجاب اجباری محکوم به ۲۴سال حبس می شودا و مادرش که با اتهاماتی چون «تبلیغ علیه نظام»، «همکاری با رسانه‌های معاند» و «تشویق و فراهم نمودن موجبات فساد و فحشا» محکوم به ۴ سال و دو ماه حبس است در دادخواهی فرزندش از درون زندان فریاد میزند که :
آخر بی عدالتی تا کی؟ بی‌قانونی تا کی؟ تا نفس دارم صدای دخترم خواهم بود.
و براین مجموعه بیفزاییم
خانواده های نسرین ستوده، زینب جلالیان، گلرخ ایرایی، آتنا دائمی، سهیلا حجاب، سارا طوری، ناهید تقوی، نازنین زاغری، عظیمه ناصری، نازنین محمد نژاد و هزاران زندانی سیاسی و عقیدتی اسیر در زندان و یا کشته شده توسط دولت جمهوری اسلامی ایران را.
ما با توجه به متون مندرج در ماده های۵، ۶ و۱۰ از منشور جهانی حقوق بشر و بخش اول از بندهای ۸ و ۲۲ کنوانسیون ژنو مربوط به حقوق زندانیان، ضمن ابراز همدردی و ستایش از مبارزات حق طلبانه این عزیزان، همصدا با مادران و خانواده های «فعال و دادخواه» زندانیان سیاسی و عقیدتی که علیرغم سرکوب، تهدید و خشونت‌ها، بمنظور برقراری حقوق ذاتی، کرامت انسانی، آزادی، عدالت و برابری، در جای جای جامعه حضوری چشمگیر دارند، دولت جمهوری اسلامی ایران و قوه قضاییه را نسبت به عدم رسیدگی به وضعیت زندانیان وعدم رعایت حقوق آنان، احکام و دادرسی های ناعادلانه، شکنجه و آزار زندانیان و خانواده هایشان محکوم نموده و خواهان آزادی فوری و بدون قید و شرط کلیه زندانیان سیاسی و عقیدتی شده، و از نهادهای جهانی حقوق بشر درخواست می کنیم نسبت به اینگونه عملکردهای ضد انسانی دولت ایران واکنشی جدی داشته باشند.
1381
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
کمیته دفاع از حقوق زنان
