حقوق بشر در ایران – امروز چهارشنبه ۱۸ تیر ماه ۱۳۹۹, معصومه « مینو » قاسم زاده ملکشاه, زندانی امنیتی محبوس در بند زنان زندان اوین آزاد شد.
به گزارش حقوق بشر در ایران, در ساعات پایانی شنبه ۱۴ تیر ماه ۱۳۹۹, “معصومه « مینو » قاسم زاده ملکشاه, متولد: خرداد ماه ۱۳۵۵, زندانی امنیتی محبوس در بند زنان زندان اوین که از سال ۱۳۹۶, در حال سپری کردن دوران حبس تعزیری ۱۰ ساله خود با اتهام جاسوسی برای کشور اسرائیل بود بطور مشروط آزاد شد.
بنقل از یک منبع مطلع در گفتگو با گزارشگر حقوق بشر در ایران ضمن اعلام این خبر گفت: “معصومه « مینو » قاسم زاده ملکشاه, زندانی امنیتی که با اتهام جاسوسی در بند زنان زندان اوین بود آزاد شد. این زندانی امنیتی پیشتر در اسفند ماه به مرخصی اعزام شده بود و با اتمام آن دوران برای تحمل ادامه زندانش به زندان اوین برگردانده شده بود”.
ابن منبع مطلع پیش از این نیز از بیماری معصومه « مینو » قاسم زاده ملکشاه خبر داد و گفته بود: “وی از نوعی بیماری شبه صرع رنج می برد و از دسترسی به درمان و خدمات پزشکی محروم مانده است”.
“معصومه « مینو » قاسم زاده ملکشاه, در تاریخ ۲۰ شهریور ماه ۱۳۹۰, به اتفاق امیر مهدی طبسی, که همسر پیشین وی بود در محل سکونتشان در بلوار ابوذر خیابان وحدت تهران توسط ماموران وزارت اطلاعات بازداشت و پس از انتقال به بند سلول انفرادی بند ۲۰۹ این ارگان امنیتی با عنوان اتهامی جاسوسی برای اسرائیل تحت بازجوئی و تفهیم قرار گرفتند و پس از اتمام مراحل بازپرسی هر یک از افراد با تودیع وثیقه ای به مبلغ ۱۰۰ میلیون تومان بطور موقت آزاد شدند.
با آغاز مراحل دادرسی پرونده این زوج زندانی امنیتی در اردیبهشت ماه ۱۳۹۵, توسط شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ریاست ابوالقاسم صلواتی با اتهام مذکور مورد بررسی قرار گرفت و “معصومه « مینو » قاسم زاده ملکشاه, به تحمل ۱۰ سال حبس تعزیری محکوم شد. این حکم پس از ارجاع به شعبه ۳۶ دادگاه تجدیدنظر استان تهران در آبان ماه سال ۱۳۹۶ عیناً تائید و در همان روز ابلاغ “معصومه « مینو » قاسم زاده ملکشاه, برای تحمل حبس بازداشت و به بند زنان زندان اوین منتقل شد.
جرم جاسوسی از جمله اتهاماتی است که از منظر حقوق بشر کاملا مردود است اما در ایران طی سال‌های گذشته مقام‌های امنیتی ایران و به خصوص سپاه پاسداران بسیاری از شهروندان را بازداشت و به اتهام جاسوسی و همکاری با دولت متخاصم یا سایر اتهامات مشابه محکوم به حبسهای طولانی مدت کرده است.
زندانیان سیاسی در زندانهای ایران با کلکسیونی از موارد گسترده نقض حقوق بشر دست و پنجه نرم میکنند. از یک سو محرومیت آنها از حق دادرسی عادلانه که در ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر بر آن تاکید شده است و از سوی دیگر بیماریها و آسیب های جسمی گوناگون که میتوان گفت اکثر این افراد این بیماریها را از زمانی که در زندان محبوس گردیده اند به آن مبتلا شده اند اما مسئولان قضائی و امنیتی در زندانهای ایران از این مسئله بعنوان یک اهرم فشار در جهت تفهیم نظریات و یا اتهامات وارده بر افراد استفاده میکنند که این مورد ناقض ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر میباشد.
