حقوق بشر در ایران – امروز چهارشنبه ۲۱ خرداد ماه ۱۳۹۹, مریم اکبری منفرد, زندانی سیاسی محبوس در بند زنان زندان اوین جهت حضور در جلسه بازپرسی از سوی شعبه ۲ بازپرسی دادسرای امنیت احضار شد اما بدلیل عدم حضور وکیل مدافع وی و مکتوب نبودن ابلاغ از حضور در این جلسه امتناع کرد.
به گزارش حقوق بشر در ایران, امروز چهارشنبه ۲۱ خرداد ماه ۱۳۹۹, مریم اکبری منفرد, زندانی سیاسی محبوس در بند زنان زندان اوین از سوی بازپرس شعبه ۲ بازپرسی دادسرای امنیت تهران برای جلسه بازپرسی و تفهیم اتهام به دلیل سردادن شعار علیه جمهوری اسلامی در شب ۲۲ بهمن” احضار شد اما بدلیل عدم حضور وکیل مدافع وی و عدم ارسال ابلاغ کتبی از حضور در این جلسه بازپرسی سرباز زد. این زندانی سیاسی در یازدهمین سال از مجموع حبس تعزیری ۱۵ ساله خود است.
بنقل از یک منبع مطلع در گفتگو با گزارشگر حقوق بشر در ایران: “تشکیل این پرونده مربوط به سردادن شعاری بود که شب ۲۲ بهمن ماه ۱۳۹۸ مریم اکبری منفرد به همراه آتنا دائمی و تنی چند از زندانیان سیاسی در بند زنان زندان اوین سر داده بودند و این زندانی سیاسی در اعتراض به عدم اطلاع و عدم حضور وکیل مدافع وی در این جلسه بازپرسی و دوم اینکه این احضار بصورت شفاهی صورت گرفته بود از حضور در جلسه بازپرسی سرباز زد”.
پیش از این نیز, در تاریخ ۱۸ خرداد ماه ۱۳۹۹, آتنا دائمی, زندانی سیاسی محبوس دربند زنان زندان اوین, پس از انتقال به شعبه ۲ بازپرسی دادسرای امنیت « دادسرای مقدس », در پرونده ای جدید با اتهام “اخلال در نظم زندان از طریق شعار علیه جمهوری اسلامی در شب ۲۲ بهمن” تفهیم اتهام شده بود.
بیشتر بخوانید: تفهیم اتهام آتنا دائمی, زندانی سیاسی در پرونده ای جدید
تشکیل پرونده جدید برای مریم اکبری منفرد, زندانی سیاسی در حالی صورت گرفت که این زندانی سیاسی از دی ماه سال ۱۳۸۸ به مرخصی اعزام نشده و طی این دوران از حقوقی که برای هر زندانی محفوظ است محروم مانده است.
در تاریخ ۱۱ فرودین ماه ۱۳۹۷, مریم اکبری منفرد در نامه ای سرگشاده که بعنوان جوابیه خطاب به ابوالقاسم صلواتی, قاضی شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران نوشته بود در خشی از این نامه این زندانی سیاسی نوشته بود: ““پر غرور و شعله ور با دلی سرشار از نشاط بعد از ۹سال زندانی که تک تک لحظه هایش را به آغوش می کشم نه تنها دادخواه خون خواهر و برادرانم می باشم، نه تنها دادخواه تمام زندگی ام که از من به یغما بردید می‌باشم، بلکه دادخواه ۹ سال زندگی کودکانم که از آنها دریغ داشتید و لحظه های کودکانه شان را به یغما بردید نیز هستم و خواهم بود”.
بیشتر بخوانید: نامه مریم اکبری منفرد به قاضی صلواتی
مریم اکبری منفرد, تاریخ ۹ دی ماه سال ۱۳۸۸, توسط ماموران وزارت اطلاعات بازداشت شد و پس از طی مراحل بازجوئی از بابت اتهام “محاربه از طریق عضویت در سازمان مجاهدین خلق”, مورد تفهیم اتهام قرار گرفت.
با آغاز مراحل دادرسی در تاریخ ۱۱ خرداد ماه ۱۳۸۹, پرونده مریم اکبر منفرد توسط شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ریاست ابوالقاسم صلواتی, مورد بررسی قرار گرفت و این فعال سیاسی به تحمل ۱۵ سال حبس تعزیری از بابت اتهام “محاربه از طریق عضویت در سازمان مجاهدین خلق”, محکوم شد. این حکم پس از ارجاع پرونده وی به شعبه ۳۶ دادگاه تجدیدنظر استان تهران عیناً تائید شد.
در تاریخ ۱۵ اردیبهشت ماه سال ۱۳۹۰, مریم اکبری منفرد, که در آن دوران در بند زنان زندان رجائی شهر کرج بسر می برد به همراه ۸ تن دیگر از زنان زندانی سیاسی به بند زنان زندان قرچک ورامین منتقل شدند.
اکبری منفرد, در زندان قرچک ورامین, پس از اعتراض به شرایط زندان و نوشتن نامه های متعدد به مراجع تقلید، مسئولان نظام و احمد شهید، گزارشگر وقت حقوق بشر سازمان ملل متحد در امور ایران به بند زنان زندان اوین منتقل شد در حال حاضر در بند زنان زندان اوین یازدهمین سال از حبس تعزیری ۱۵ ساله خود را سپری می کند.
لازم به ذکر است, دو بردار مریم اکبری منفرد در سالهای۱۳۶۰ و ۱۳۶۳ به اتهام ارتباط و عضویت در سازمان مجاهدین خلق توسط دادگاه انقلاب تهران محاکمه و به اعدام محکوم شدند و احکام اعدام آنها اجرا شد.
همچنین عبدالرضا و رقیه اکبری منفرد, برادر کوچک و دیگر خواهر مریم اکبری منفرد در سال ۱۳۶۷ و دوران اعدامهای گسترده در تابستان سال ۱۳۶۷ زندانیان سیاسی اعدام شدند.
اکبری منفرد پیشتر در نامه ای به احمد شهید, گزارشگر وقت حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران نوشته بود: “ابوالقاسم صلواتی در جلسه دادرسی به گفت که تو جور خواهر و برادرهایت را می کشی.”
در بهمن ماه سال ۱۳۹۵, مریم اکبری منفرد شکایتی به گروه کاری ناپدید شدگان قهری سازمان ملل تسلیم کرد و از آنان خواست جمهوری اسلامی را درباره اعدام برادر و خواهرش پاسخگو کنند.
گروه کاری سازمان ملل اخیرا ضمن به رسمیت شناختن عبدالرضا و رقیه اکبری منفرد, بعنوان ۲ تن از مجموع بی شمار زندانیان اعدام شده در تابستان ۱۳۶۷ بعنوان ناپدیدشدگان قهری در نامه ای به دولت ایران خواستار انجام تحقیق در این زمینه شده بود.
پیرامون عبدالرضا و رقیه اکبری منفرد، حائز اهمیت است که این ۲ زندانی سیاسی از جمله هزاران زندانی سیاسی بودند که به طور مخفیانه در عرض کمتر از ۲ ماه اعدام شدند در حالی که بیشتر آنان مدت زمان کمی به پایان محکومیت خود داشتند و برخی از آن ها حتی حکم حبس شان به پایان رسیده بود اما مقامات وقت جمهوری اسلامی از آزادی آن ها خودداری می کردند.
زندانیان سیاسی در زندانهای ایران با کلکسیونی از موارد گسترده نقض حقوق بشر دست و پنجه نرم میکنند. از یک سو محرومیت آنها از حق دادرسی عادلانه که در ماده ۱۰ اعلامیه جهانی حقوق بشر بر آن تاکید شده است و از سوی دیگر بیماریها و آسیب های جسمی گوناگون و محرومیت از حق درمان و عدم اجازه دسترسی به آنها برای اعزام به مراکز درمانی تخصصی که میتوان گفت اکثر این افراد این بیماریها را از زمانی که در زندان محبوس شدند با آن درگیر هستند اما مسئولان قضائی و امنیتی در زندانهای ایران از این مسئله بعنوان یک اهرم فشار در جهت تفهیم نظریات و یا اتهامات وارده بر افراد استفاده میکنند که این مورد ناقض ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر میباشد.
