هرانا
حدود ۲۰۰ تن از زنان زندانی در بند ۵ زندان قرچک طی نامه ای خطاب به حشمت‌الله حیات الغیب، مدیر کل زندان های استان تهران با اعتراض به وضعیت اسفناک و مشکلات متعدد زندان قرچک، خواستار رسیدگی به شرایط معیشتی زندانیان در این زندان شدند. در این نامه با اشاره به کیفیت پایین غذا، قیمت بالای خوراک و پوشاک و عدم دسترسی به مواد بهداشتی و آب آشامیدنی سالم، آمده است که زندانیان با توجه به فشار های وارده در زندان دست به خودزنی، خوردن قرص برای آرامش روان، قرض گرفتن و کار اجباری می زنند. گفتنی است که نویسندگان این نامه روز گذشته در اعتراض به وضعیت نگهداری خود در این زندان از گرفتن غذا در بند خودداری کردند.
به گزارش خبرگزاری هرانا به نقل از بی‌بی‌سی، ۲۰۰ تن زندانیان بند ۵ زندان قرچک طی نامه ای اعتراضی خطاب به مدیر کل زندان‌های استان تهران، خواستار رسیدگی به وضعیت معیشتی زندانیان در این زندان شدند.
آنها در نامه به حشمت‌الله حیات‌الغیب، مدیر کل زندان‌های استان تهران، نوشته‌اند که به دلیل “فشارهایی که دیده نمیشود دست به خودزنی، خوردن مشت مشت قرص برای آرامش روان، قرض گرفتن و به اجبار تن به انجام کارهای دیگران دادن زده‌ایم.”
نویسندگان این نامه به ویژه به کیفیت پایین غذا و قیمت بالای خوراک و پوشاک در فروشگاه زندان اعتراض کرده‌اند و نوشته‌اند که به همین دلیل روز شنبه ۲۶ مرداد از گرفتن غذا در بند پنج زندان قرچک خودداری کرده‌اند.
زندانیان بند پنج این زندان در نامه خود نوشته‌اند: “با توجه به اینکه اکثر ما زندانیان به خاطر وضعیت معیشتی و یا همبستگی با وضعیت معیشتی بحرانی در جامعه به اینجا کشانده شده‌ایم، دیگر توان رفع نیازهای معیشتی خود در زندان را نداریم، نیازهایی چون تامین غذا، مواد آشامیدنی، پوشاک و مواد بهداشتی.”
در بخش دیگری از نامه در خصوص برخی از مشکلات زندان قرچک آمده است:
“۱. غذای این زندان چه از نظر کیفی و چه کمی دارای استانداردهای حداقلی نیست.
۲. میوه و سبزیجات در فواصل زمانی طولانی با قیمت های گزاف تنها در فروشگاه یافت می‌شود.
۳. آب آشامیدنی به مقدار کم یافت می‌شود و مجبور به خرید آب آشامیدنی از فروشگاه هستیم.
۴. آوردن پوشاک توسط خانواده تنها و تنها در این زندان ممنوع است و به اجبار تن به خرید پوشاک با کیفیت خیلی پایین و قیمت خیلی بالاییم”.
زنان زندانی بند پنج زندان قرچک در نامه تازه خود به مدیر کل زندان‌های استان تهران نوشته‌اند که به خاطر دیدار یک ماه پیش او از این ندامتگاه “زندانیان بالغ بر دو هفته در رنج و عذاب بودند تا بلکه صحنه‌آرایی صورت گیرد و مشکلات با چیدن ویترین نادیده گرفته شوند.”
این زندانیان از تلاش برای گفت‌وگو با این مقام در دیداری که ” کمتر از ده دقیقه به طول انجامید” نوشته‌اند، اما گفته‌اند که این تلاش‌ها بیهوده بوده است.
هرانا در اردیبهشت ماه سال جاری با انتشار گزارشی مفصل، به شرح بخشی از مشکلات زندانیان در این زندان پرداخته بود.
روز پنج‌شنبه هفته گذشته نیز عاطفه رنگریز، از بازداشت شدگان روز کارگر که در این بند بسر می برد، در نامه‌ای از وضعیت نابسامان زنان و کودکان در این بند و کمبود فضا و کوچک بودن بندها نوشته بود.
لازم به یادآوری است پیشتر آتنا دائمی، کنشگر مدنی محبوس در زندان اوین که پیشتر مدتی را در زندان قرچک سپری کرده بود، به مناسبت فرا رسیدن روز جهانی حقوق بشر، نامه‌ای سرگشاده در خصوص مشکلات و نقض حقوق زنان محبوس در زندان قرچک ورامین (ندامتگاه شهر ری)نوشته بود که می‌تواند بعنوان روایت بدون سانسوری از این محل در نظر گرفته شود.
