نامه نرگس محمدی در حمایت از تحصن و اعتصاب همسر نازنین زاغری، ریچارد رتکلیف
خبرگزاری هرانا – نرگس محمدی، نایب رئیس کانون مدافعان حقوق بشر محبوس در زندان اوین با انتشار نامه ای سرگشاده خطاب به همسر نازنین زاغری از اعتصاب غذای وی حمایت کرده است. نازنین زاغری رتکلیف، زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین است. همسر وی ریچارد رتکلیف از مدتی پیش در مقابل سفارت ایران در لندن دست به تحصن و اعتصاب غذا زده است. نرگس محمدی در بخشی از این نامه گفته است “متاسفم اما باید بگویم حکومت سرزمین من مادرانی را به حبس کشیده است که هر یک روز از حبس آنها ، برگی تاریک در حکومتشان خواهد بود. کودکانی که در حسرت مادران بزرگ میشوند و مادرانی که در رنج دوری از فرزندان روزگار سپری می کنند”.
به گزارش خبرگزاری هرانا، به نقل از کانون مدافعان حقوق بشر، در پی تداوم اعتصاب غذای نازنین زاغری در زندان اوین و همسر وی، ریچارد رتکلیف، مقابل سفارت ایران در لندن، نرگس محمدی نایب رییس و سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر، طی نامه ای خطاب به آقای رتکلیف، از اعتصاب غذای وی حمایت کرد.
متن نامه نرگس محمدی در ادامه می آید:
آقای رتکلیف؛
مدتی است در مقابل سفارتخانه کشورم به تحصن و اعتصاب نشسته اید و نازنین هم در زندان اوین اعتصاب غذا کرده است. اعتصاب نازنین، تظلم خواهی یک مادر در هراس از دست دادن فرزند و اعتصاب شما، شرف و غیرت انسانی است و از آن حمایت می کنم.
روز پنجم دی ماه سال ۹۵ که برای تحویل گرفتن زندانی به دفتر بند فرا خوانده شدم، زنی جوان و تکیده را دیدم که روی صندلی نشسته بود، زندانبان معرفیش کرد: نازنین زاغری، بوسیدمش و به آغوش کشیدم و خوش آمد گفتم. گفت از کجا مرا میشناسی ؟ گفتم شما مادر کودک ۲۲ماهه ای هستی که پیشتر خبرت را شنیده بودم و از صمیم قلب برای صبر و تحملت در فراق فرزند خردسالت دعا کرده ام.
به واقع علاوه برهموطن و هم بندی بودن با نازنین، آنچه حلقه وصل قلب من با نازنین شد، مادر بودن او بود.
نازنین روزهای اول در تخت دوم اتاق دو مجاور تخت من بود. شبها تا صبح می نشست و نمی خوابید و رنج عمیق او قابل وصف نبود. اشک های نازنین وقتی نام گیسو را بر زبان می راند، هرگز از خاطرم نخواهد رفت.
آقای رتکلیف؛
نازنین سه سال و نیم است که رنج جدایی از شما و دوری و حسرت از فرزند خردسالش را تحمل کرده ، اما گیسوی کوچکش به زودی می بایست برای شروع تحصیل، کشور ایران را ترک کند و نازنین، درد جدا شدن از گیسو را با اعتصاب غذایش به فریاد در آورده است. اعتصاب نازنین علیه کسی نیست. فریاد مادری است که ضمن تظلم خواهی از مسئولان هر دو کشور، نتوانستن تحمل درد کوچ و فراق پرستوی کوچکش را فریاد می زند و این ننگ جامعه بشری و لکه سیاهی بر عملکرد مسئولان است .
آقای رتکلیف؛
من مادری هستم که چهار سال پیش کودکان خردسال دو قلویم به دلیل حبس طولانیم کشورم را ترک کردند و سالهاست در حسرت دیدارشان به سر می برم و رنج عمیق یک مادر را در از دست دادن دیدار کودکانش با تمام وجودم چشیده ام و رنجی عمیقتر از آن را تجربه نکرده ام. می دانم هراس نازنین از روز پرواز گیسو به لندن و ندیدن او تا روز آزادی بی شباهت به جان کندن نیست.
متاسفم اما باید بگویم حکومت سرزمین من مادرانی را به حبس کشیده است که هر یک روز از حبس آنها ، برگی تاریک در حکومتشان خواهد بود. کودکانی که در حسرت مادران بزرگ میشوند و مادرانی که در رنج دوری از فرزندان روزگار سپری می کنند.
یکی از آنها مادری است به نام مریم اکبری منفرد که ۱۰سال است بدون حتی یک روز مرخصی از لذت در کنار کودکان خود بودن محروم است و همچنان در حبس به سر می برد. مادرانی چون آزیتا رفیع زاده و فاطمه مثنا که همراه شوهرانشان در زندان بوده و کودکان بی پناه و خردسالشان به تنهایی زندگی می کنند.
متاسفم، اما حکومت سرزمین من ۴۰ سال است که با زنان و مادران این سرزمین چنین کرده است. ما در این کشور در ستیز با استبداد حتی در حسرت آزادی و زندگیِ همسران و کودکانمان ایستاده ایم و خرسندم زنان و مردان با غیرتی چون شما به موجب شرف انسانی صدای مظلومیت این زنان و مادران در بند هستید.
شما در مقابل سفارت کشور من ایستاده اید و صدای تظلم خواهی مادری در هراس از جدایی از کودک خردسالش شده اید اما بدانید مردم سرزمین ایران مردمانی پر مهر و عشق و با فرهنگی انسانی هستند و شهروندانش با هر دین و مرام و آیینی پایبند و مروج صلح اند و آنچه از حکومت ایران می بینید و دردی که متحمل شده اید عمیقا موجب درد و رنج ماست.
نرگس محمدی/ زندان اوین”
لازم به ذکر است نازنین زاغری رتکلیف فروردین سال ۹۵ هنگام بازگشت به بریتانیا در فرودگاه تهران بازداشت و به کرمان منتقل شد. سپاه کرمان در اطلاعیه‌ای او را به مشارکت در “براندازی نرم” و همکاری با “موسسات معاند” متهم کرد. وی در شهریورماه ۹۵ در دادگاهی به ریاست قاضی ابوالقاسم صلواتی به پنج سال زندان محکوم شد. خانم زاغری روز یکشنبه ۱۶ مهر (۸ اکتبر) ۱۳۹۶، به دادسرای اوین منتقل و در آنجا به او گفته شده که سپاه پاسداران سه اتهام جدید علیه او مطرح کرده است. این اتهام‌ها شامل عضویت در سازمان‌هایی است که “برای براندازی نظام” تلاش می‌کنند. دریافت پول از موسسه‌های رویترز و بی‌بی‌سی و شرکت در تظاهراتی در مقابل سفارت ایران در لندن اتهام‌های دیگری است که به خانم زاغری زده شده است. گزارش شده که قاضی تحقیق، اتهام‌های اول و سوم را به خانم زاغری تفهیم کرده و او هر دوی آنها را رد کرده است. او در حال حاضر در زندان اوین دوران حبس خود را می‌گذراند. نازنین زاغری با بخش آموزشی و خیریه بنیاد رویترز همکاری داشت و در گذشته مدتی در بخش اداری نهاد خیریه بخش جهانی بی‌بی‌سی کار می‌کرد.
نازنین زاغری از روز شنیه ۲۵ خردادماه در اعتراض به بازداشت ناعادلانه خود دست به اعتصاب غذا زد و تاکنون در اعتصاب بسر می‌برد.همزمان با اعتصاب غذای این زندانی سیاسی، ریچارد رتکلیف، همسر وی نیز در مقابل سفارت ایران در بندن دست به اعتصاب غذا زد.
در ارتباط با نویسنده این نامه نیز گفتنی است، نرگس محمدی که از تاریخ ۱۵ اردیبهشت ١٣٩۴در زندان بسر می‌برد، برای سه اتهام به ۱۶ سال زندان محکوم شده است. پنج سال برای ” اجتماع و تبانی علیه نظام” یک سال برای “برای تبلیغ علیه نظام” و ده سال برای تاسیس و همکاری با انجمن لگام، انجمنی برای لغو مجازات اعدام، مطالبه‌ای که از سوی حکومت در ایران تحمل نمی‌شود. بنا بر ماده ۱۳۴ قانون مجازات اسلامی و با در نظر داشت «مجازات اشد»، نرگس محمدی باید ١٠ سال زندان را تحمل کند.
خانم محمدی در تاریخ ۲۲ دیماه ۱۳۹۷ به همراه نازنین زاغری در اعتراض به چگونگی نحوه رسیدگی به وضعیت درمانی به مدت سه روزه دست به اعتصاب غذا زده و با وعده مساعد مسئولان زندان در تاریخ ۲۴ دیماه به اعتصاب خود پایان دادند.
