هرانا
طبق آمار بنیاد شهید، نزدیک به ۶ هزار زن در بمبارانها، جبهه‌ها و پشت جبهه‌ها در ایران مجروح یا اصطلاحا جانباز شدند. از این تعداد بیش از ۳ هزار نفر جانباز بالای ۲۵ درصد هستند. همچنین در جنگ ایران و عراق، ۶ هزار و ۴۲۸ زن جان باختند؛ با این حال تبعیض علیه زنان مجروح و آسیب دیده در جنگ نسبت به مردان قربانی با شرایط مشابه در ایران بسیار است. تعداد زیادی از آنها هیچ‌وقت نتوانسته‌اند ازدواج کنند و هیچ‌وقت آنطور که در ایران زنان را به ازدواج با مردان جانباز تشویق کردند و گفتند «ایثار» کنید، مردان را به این موضوع تشویق نکردند.از طرفی مردان زیادی که با زنان جانباز ازدواج کردند بعداز مدتی آنها را رها کردند. بسیاری از این زنان به دلیل بافت سنتی و خانوادگی هیچگاه از خدمات پزشکی مناسب برخوردار نشدند.
به گزارش خبرگزاری هرانا، ماهنامه اندیشه پویا طی گرازشی از وضعیت زنان مجروح جنگی (جانباز-معلول) می گوید که تعداد زیادی از آنها هیچ‌وقت نتوانسته‌اند ازدواج کنند و هیچ‌وقت آنطور که در ایران زنان را به ازدواج با مردان جانباز تشویق کردند و گفتند «ایثار» کنید، مردان را به این موضوع تشویق نکردند. از طرفی مردان زیادی که با زنان جانباز ازدواج کردند بعد از مدتی آنها را رها کردند.
در این گزارش زنان مجروح جنگ می‌گویند تعداد زیادی از مردانی که با این زنان ازدواج کرده‌اند به دلیل تسهیلاتی که درصد مجروحیت برای آنها داشته، این کار را کرده‌اند و تعدادی از آنها ازدواج دوم کرده و دچار طلاق عاطفی با همسران اولشان شده‌اند.
همچنین در ایران حتی یک آسایشگاه برای زنان جانباز وجود ندارد و اگر زن جانبازی کسی را نداشته باشد که از او نگهداری کند باید به خانه سالمندان برود. این در حالی است که مراکز مشابه بسیاری برای مردان جانباز وجود دارد.
طبق آمار بنیاد شهید، زنانی که در بمبارانها، جبهه‌ها و پشت جبهه‌ها مجروح شدند، ۵هزار و ۷۳۵ نفرند و از این تعداد، ۳ هزار و ۷۵ نفر بالای ۲۵ درصد جانبازی دارند. در جنگ ایران و عراق، ۶ هزار و ۴۲۸ زن جان باختند و تفاوت برخوردی با زنان جانباز و نام زنان جان باخته (شهید) با مردان با شرایط مشابه، بسیار است.
یکی از زنانی که با «اندیشه پویا» گفتگو کرده، می‌گوید زنانی را از شهرهای کوچک می‌شناسد که همسرانشان اجازه نداده‌اند آنها برای پاهای قطع‌شده‌شان، پروتز بگذارد و او زنانی را دیده که همسر یا فرزندانشان، لوله پولیکا را داغ کرده و وارد پاهای آنها کرده‌اند که بتوانند راه بروند.
زنان زیادی در سال‌های جنگ و بعد از آن به این دلیل که اعضای کمیسیون پزشکی بنیاد امور شهید و جانبازان، مرد بوده‌اند به دلیل خجالت یا فشارهای خانواده‌های‌شان، محل مجروحیت‌شان را نشان نداده و هیچ‌وقت درصد جانبازی نگرفته‌اند.
