ایرنا
قرار بود فقط توضیحاتی درباره نحوه آزادی زنان دربند و کمک های نیکوکاران بدهد ولی هر بار که لب به سخن می گشود، لبخند زنانی در ذهنش مجسم می شد که چند گام تا آزادی فاصله داشتند و همین تصور باعث می شد تا بغضی همراه با اشک، سد راه کلامش شود و مصاحبه را ناتمام بگذارد.
به گزارش خبرنگار اجتماعی ایرنا، نمی خواهم از نامش بگویم که بسیارند گمنامانی در گوشه و کنار شهرمان که بدون هیچ تبلیغ و سر و صدایی به دنبال مداوای دردی از دردهای مردم و برآورده کردن حاجتی از نیازمندان هستند. حالا دست روزگار پای عده ای را به ندامتگاه زنان در شهرری کشانده است تا از نزدیک شاهد آزادی چهار زن از چاردیواری زندان باشند تا شاید نوروز را در کنار فرزندان و چاردیواری خود باشند.
هنوز مراسم شروع نشده بود که پای صحبت برخی از این زنان نشستیم تا حس و حال آنان را در این لحظات امیدبخش جویا شویم.
یکی از این بانوان گفت که هفت سال است به اتهام قتل، در این زندان است. حالا این زن که سه فرزند چشم انتظارش هستند، باید برای آزادی خود 260 میلیون تومان دیه بپردازد. البته دادستان، اعسار این زن را پذیرفته و فقط کافی است پنج میلیون تومان بدهد و صندوق تعاون هم برای قسطی کردن این مبلغ تسهیلاتی را فراهم می کند.
فراز و نشیب های زندگی این زنان خاطر هر انسانی را مکدر می کند ولی تمام این مصیبت ها و مشکلات با شنیدن خبر آزادی این زنان رنگ می بازد.
یکی از زنان که ۱۲ سال از عمرش را در همین زندان سپری کرده می گوید که به جرم قتل، محکوم شده و برای آزادی از زندان باید ۱۶۶ میلیون تومان بپردازد.
این زن که دارای مشکلات روانی است، دوران سختی را پشت سر گذاشته ولی به مدد مسئولان و پا در میانی مددکاران اجتماعی، تا کنون پنج نفر از اولیای دم، رضایت داده اند و فقط یک نفر مانده است.
در میان این چهار زندانی یکی تبعه خارجی است. زنی از افغانستان که اهل کابل است و جرمش هم قتل یکی از همشهریانش است. پیگیری‌های مددکاران اجتماعی، جواب داده و قرار است الباقی وجه المصالحه به اولیای دم پرداخت شود و این زن هم در هوای آزاد نفسی بکشد.
به سراغ زنی رفتم که به جرم قتل همسرش در زندان مکافات است. او در سال 88 که کمتر از 18 سال سن داشت مرتکب این قتل شد. قاضی نمی توانست حکم به قصاص این زن بدهد. همین مساله باعث شد تا هفت سال را در پیچ و خم بلاتکلیفی سر کند ولی در سوم تیر سال 93 برای او هشت سال حبس بریدند. حالا باید 190 میلیون تومان بدهد تا حکم آزادی خود را بگیرد که از این مبلغ فقط 80 میلیون تومان باقیمانده است.
بگذریم از اینکه این زن در چه شرایطی قرار گرفته که دستش به خون همسرش آلوده شده ولی قاضی پرونده با استناد به دلایل و شواهد نسخه زندگی دوباره را برای او رقم بزند و حالا این زن با مروری بر آن سال ها با پشیمانی می گوید: «من نباید جان یک انسان را می گرفتم؛ هر چقدر هم که همسرم انسان بدی بود».
یکی دیگر از زندانیان که اهل جنوب است، تاکنون ۱۲ سال را به جرم قتل پشت میله های زندان سپری کرده ولی امید خود را از دست نداده است تا به همت مسئولان و نیکوکاران مقداری از دیه را بدهد. تا کنون ۲۰۰ میلیون تومان از سوی خیرین به او کمک شده است. حالا او می گوید اگر ۱۰۰ میلیون تومان دیگر هم بدهند، می تواند طعم آزادی را بچشد.
این زن که مادر دو دختر است، سابقه فعالیت های اجتماعی بسیاری را در پرونده کاری خود دارد. مثلا در آرایشگری و خیاطی برای خودش کسی بوده، در زندان هم به کارهای هنری می پردازد. او که شش سال مسئولیت اداره یک رستوران را به عهده داشته، می گوید 12 سال است که دخترانش تنها زندگی می کنند و اگر کمکی به او بشود، می تواند در کنار دو دلبندش به زندگی ادامه دهد.
یکی دیگر از زندانیان گفت: با کمک معاونت قضایی زندان و شورای حل اختلاف دیه من پرداخت شده، خواهرم که آزاد شده، مادرم در شرف آزادی است و اگر ۲۳ میلیون تومان دیه من پرداخت شود و خیران کمک کنند می‌توانم آزاد شوم و تاکنون نیز خیرین دیه مرا پرداخته اند.
در مراسم امروز برای آزادی چهار رن زندانی تعدادی از نیکوکاران نیز حضور داشتند. محمدرضا بهرامن، رئیس هیئت مدیره معدن ایران پذیرفت که دقایقی درباره این کار خداپسندانه صحبت کند ولی هر بار که می خواست حس و حالش را از دیدن آزادی زندانیان بیان کند، بغض راه گلویش را می گرفت و پس از مکثی خواستار خاموش کردن دوربین می شد.
برای اینکه حس و حال بهرامن را تغییر دهم از او درباره سابقه کارهای خداپسندانه فعالان اقتصادی در این زمینه پرسیدم. او گفت که یکی از نیازهای امروز کشور ما آرامش است. تشکل های خیران انجام چنین کارهایی را در راستای مسئولیت‌های اجتماعی خود می دانند و این بخشی از فعالیت‌های اقتصادی است.
به اعتقاد این فعال اقتصادی، «نیاز ما برای حرکت به این سمت هر روز بیشتر می شود و فعالان اقتصادی به دنبال ایجاد فرهنگ‌سازی جدیدی در این زمینه هستند».
بهرامن از مدرسه سازی به عنوان نمونه ای از همین فرهنگ مسئولت اجتماعی یاد کرد و گفت: امروز نگاه ما این است که چگونه می توانیم انسان هایی را که به هر علت درگیر هستند، بعد از مراحل قانونی از بند رها کنیم.
او به لبخندهای زنانی اشاره کرد که اشک برخی افراد را بر گونه ها جاری کرد. برخی خبرنگاران و تصویربرداران شاهد غلطیدن اشک های این فعال اقتصادی هنگام مصاحبه بودند که چگونه یادآوری لبخندهای زنانی که در بهمن 97 تعبیر رویای آزادی را می دیدند، بغض را در گلویش می شکست و لحظاتی را در سکوت سپری می کرد.
او گفت که هیئت مدیره خانه معدن با همین سیاست ها به دنبال یک جریان فرهنگی برای توسعه کشور هستند و همه چیز را فقط در توسعه اقتصادی خلاصه نمی کنند.
فقط این چهار زن نیستند که از بند دیوارهای زندان رهایی می یابند. قرار است 14 زن دیگر تا سالروز ولادت حضرت زهرا(س) و به روایتی تا نوروز 98 به همت نیکوکاران و مسئولان دستگاه قضایی نظاره گر طلوع فجر زندگی در خانه های گرم خود باشند.
