ایلنا
عضو کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی گفت: من هم زمانی کودک بودم، مادر هستم و می‌دانم در متن جامعه ما عدم آگاهی علمی وجود دارد و بسیاری از خانواده‌ها به دلیل تابو بودن این مسائل دچار مشکل می‌شوند، زنان و مردان ما به دلیل محرمانه برخورد کردن با این مسائل حتی گاهی نمی‌توانند این مشکلات خود را با دکتر روانپزشک درمیان بگذارند و این باعث به وجود آمدن عقده و احساس حقارت در افراد می‌شود که در بلندمدت آسیب‌های بسیاری به آنها وارد می‌کند.
سهیلا جلودازاده در خصوص تجاوز به دختر بچه ۴ ساله افغان ارتباط آن با پیگیری لایحه حمایت از حقوق کودکان و نوجوانان در مجلس، گفت: این لایحه بالاخره از کمیسیون قضایی خارج شد و در نوبت صحن است، روز چهارشنبه که در خصوص این لایحه سوال کردم به من گفتند لایحه در نوبت رسیدن به صحن مجلس است.
وی افزود: اما اینکه به صحن رسیدن این لایحه و رسیدگی به این موضوع تا این اندازه به طول انجامید قطعا باعث دلسردی جامعه از سیستم اجرایی و قانون‌گذاری کشور می‌شود، چراکه مردم احساس می‌کنند باید خودشان به فکر مراقبت از کیان خانواده باشند و این در یک کشور امکان پذیر نیست.
عضو کمیسیون اجتماعی مجلس با بیان اینکه زمان زیادی از طرح این مسائل و معضلات و پیدا کردن راه حل برای آنها در مجلس می‌گذرد اما عدم هماهنگی سیستم آموزشی و رسانه‌ای کشور با مشکلات مردم مانع از آن شده است، گفت: رسانه ملی تمایل به حل مسائل فرهنگی به شکلی یک جانبه و دستوری دارد و این مانعی بزرگ بر سر راه نهادهایی است که به فکر حل مشکلات مردم هستند.
نماینده مردم تهران خاطرنشان کرد: اگر فرد یا نهادی قصد رسیدگی به مشکلات مردم را از ناحیه فرهنگی داشته باشد مبدا آن رسانه ملی است که متاسفانه همکاری آنچنانی در این امور ندارد و البته این یک نقص قانونی است که رسانه ملی ما به عنوان ابزاری برای نمایندگان و نهادهای مسئول خصوصا در مسائل فرهنگی به شکلی یک سویه اداره می‌شود و نظارتی بر آن وجود ندارد و حتی ابزار کنترلی برای نظارت بر بودجه آن هم موجود نیست.
وی در پاسخ به سئوالی مبنی بر اینکه چرا سند ۲۰۳۰ با وجود اینکه از اجرای آن هم جلوگیری شد، در این برهه‌ها از سمت برخی جناح‌ها مورد انتقاد قرار می‌گیرد و گاها این اتفاقات را ثمره اجرای این سند در بعضی مدارس می‌دانند، گفت: آن دسته از افرادی که این مسائل را مطرح می‌کنند قدرت درک پائینی دارند، آنها باید به این نتیجه برسند که امروز به دلیل توسعه ابزارهای اطلاع رسانی در دنیا محدودیت هیچ نتیجه‌ای ندارد و ایجاد سانسور و بستن گوش‌ها و دهان‌ها در جامعه با وجود رشد تکنولوژی امکان پذیر نیست.
جلودارزاده ادامه داد: اگر افرادی بخواهند جامعه را با محدودیت اداره کنند با در نظر گرفتن روحیه گریزان انسان از محدودیت و به دنبال آزادی، قطعا باعث بزرگتر شدن مشکل می‌شوند. امروز برای اینکه بتوانند بر مشکلات موجود غلبه کنند باید از موتور آگاهی استفاده کنند و آگاهی را به جامعه تزریق کنند.
عضو فراکسیون امید مجلس با بیان اینکه در کشور ما بسیاری مسائل تابو هستند که همین عامل موجب دامن زدن به بسیاری از مشکلات فعلی شده است، گفت: من هم زمانی کودک بودم، مادر هستم و می‌دانم در متن جامعه ما عدم آگاهی علمی وجود دارد و بسیاری از خانواده‌ها به دلیل تابو بودن این مسائل دچار مشکل می‌شوند، زنان و مردان ما به دلیل محرمانه برخورد کردن با این مسائل حتی گاهی نمی‌توانند این مشکلات خود را با دکتر روانپزشک درمیان بگذارند و این باعث به وجود آمدن عقده و احساس حقارت در افراد می‌شود که در بلند مدت آسیب‌های بسیاری به آنها وارد می‌کند.
وی تاکید کرد: بهتر است برخی مسئولین در این زمینه مطالعه کنند و نحوه صحیح خویشتن داری را بیاموزند تا بتوانند برای جامعه روش‌های کارآمد و موثر ارائه دهند، اگر روش سانسور و حفظ تابوها موثر بود در جامعه ما که چارچوب آن با بسیاری از تابوها شکل گرفته نباید حتی یک مورد آزارجنسی وجود داشت.
جلودارزاده تصریح کرد: نمی‌شود یک موضوعی از هر طریقی در جامعه در دسترس عموم باشد اما در فضای کلی و عمومی نادیده گرفته شود و در مورد آن حتی یک کلمه حرف هم زده نشود.
وی در پاسخ به سئوالی مبنی براینکه در کنار تصویب لایحه حمایت از کودکان و نوجوانان در مجلس به چه مکمل هایی نیاز است تا اثرگذاری قانونی آن برای کاهش این اتفاقات ملموس‌تر باشد، گفت: پدیده آزار جنسی کودکان طی یک طیف چند وجهی شکل گرفته است، قطعا تصویب یک قانون به تنهایی نمی‌تواند این پدیده را از بین ببرد، باید تمام ابزار و الزامات آن در متن قانون دیده شود تا تاثیر گذاری آن لمس شود. اما صراحتا می‌گویم امروزه بدون آگاهی دادن و احترام گذاشتن به تمام نفس‌های انسانی، نمی‌توان مشکلات را از بین برد.
نماینده مردم در پایان گفت: باید بد و خوب را به هرانسانی بدون محدودیت آموزش دهیم و در کنار آن به آنها اجازه دهیم از میان بد و خوبی که خودشان شناخته اند، انتخاب کنند. با ایجاد ممنوعیت فقط گرایش به بدی افزایش پیدا می‌کند چراکه انسان همواره از زور بیزار بوده است.
