اعتماد انلاین
در بودجه شهرداری تهران، 20 میلیارد تومان به ساخت فضاهای زنانه شهری اختصاص دارد و 6 میلیارد تومان به مبحث توانمندسازی زنان. نه‌تنها مبلغ‌های در نظر گرفته شده برای زنان اعتراض‌هایی به دنبال داشته بلکه عدم تناسب بین آنها، فعالان زنان را درباره نگاه مدیریت شهری به مقوله زنان نگران کرده است.
یکی از ردیف‌های بودجه شهرداری تهران واکنش فعالان حوزه زنان را در پی داشته است. آنها نه تنها به کم بودن بودجه مربوط به مشکلات زنان و مناسب‌سازی شهر برای استفاده زنان تأکید می‌کنند بلکه به صورت جزئی به این موضوع اعتراض دارند که بودجه ساخت مراکز مخصوص به زنان مانند پارک‌ها ویژه، ورزشگاه‌ها و… 20 میلیارد تومان تعیین شده اما بودجه مربوط به توانمندسازی زنان فقط 6 میلیارد تومان است.
فعالان حوزه زنان در کنار ناچیز دانستن رقم این ردیف‌ها، تفاوت معنادار بین آنها را ناشی از نگاه نادرست به نیازهای زنان می‌دانند. زهرا نژادبهرام که نه تنها عضو شورای شهر تهران است بلکه از فعالان قدیمی حوزه زنان محسوب می‌شود، در مورد این مسئله به اعتمادآنلاین می‌گوید: «اساساً هزینه‌های مربوط به ساخت‌وساز از آنجا که قابل‌اندازه‌گیری هستند بودجه‌های به مراتب دقیق‌تری دریافت می‌کنند، یعنی وقتی اعلام می‌شود که فلان مقدار ساختمان و تجهیزات سخت‌افزاری لازم است، خیلی راحت می‌شود فهمید که این امکانات چقدر بودجه نیاز دارند اما وقتی موضوعات نرم افزاری و غیر قابل اندازه گیری مانند تلاش برای توانمندسازی زنان پیش می‌آیند، مسئله اختصاص بودجه سخت‌تر و طبیعتاً غیر دقیق‌تر است.»
او ادامه می‌دهد: «ممکن است برخی بگویند ساختن یک متر فضای ورزشی یا تفریحی برای زنان مثلاً دو میلیون تومان بودجه نیاز دارد اما برگزاری کلاس و کارگاه برای توانمندسازی زنان بودجه به مراتب کمتری می‌طلبد. البته ما هم با جزئیات بودجه اختصاص پیدا کرده به حوزه زنان مشکل داریم و اعتراضمان را بارها اعلام کرده‌ایم اما برای اصلاح وضعیت نیاز به فراهم شدن برخی بسترها و رسیدن به تفاهم افراد مختلف با هم، وجود دارد.»
او رد شدن تبصره‌ای با 15 امضا در حوزه زنان خبر می‌دهد و می‌گوید: «روز گذشته ما تبصره‌ای را برای تصویب ارائه کردیم و در آن خواسته بودیم برای سه مورد، به صورت اختصاصی بودجه در نظر گرفته شود، اول افزایش تاب‌آوری زنان، دوم رفع فضاهای ناامن برای زنان و سوم حمایت از کارآفرینی زنان اما این تبصره رأی نیاورد. فقط مردان نبودند که به آن رأی ندادند بلکه زنانی هم بودند که مخالفت کردند حتی از بین همان 15 نفری که تبصره را امضا کرده بودند عده‌ای به تصویب آن رأی ندادند.»
نژادبهرام نبود تفاهم و نگاه مشترک به مسئله زنان را دلیل شکست چنین برنامه‌هایی می‌داند و می‌گوید: «ما معتقدیم که چون تعادل وجود ندارد و شاهد تبعیض علیه زنان هستیم باید در تصمیم‌گیری‌ها برای زنان تبعیض مثبت قائل بشویم تا جامعه به تعادل برسد اما عده‌ای می‌گویند اعمال همین تبعیض‌های مثبت می‌تواند شکاف را بیشتر کند. آنها اعتقاد دارند که اگر تاب‌آوری مهم است باید برای همه مردم باشد، اگر فضاهای ناامن وجود دارد برای همه ناامن است و اگر کارآفرینی مهم است باید با نگاه به همه مردم آن را در نظر داشت اما ما معتقدیم تا رسیدن به تعادل لازم است که تبعیض مثبت برای زنان اعمال شود و در عین حال به مشکلات تمام مردم به عنوان شهروندان هم رسیدگی شود.»
او می‌گوید: «این تعارض و چالش باید یه شکلی مرتفع شود. در واقع باید روشن شود که در شرایطی که تعادل وجود ندارد می‌توان از ردیف‌های مشخص و برابر برای همه استفاده کرد؟ در مرحله بعد باید به این سؤال جواب مشترک بدهیم که اگر معتقدیم تعادل وجود ندارد و یک جور تبعیض دیده می‌شود این تبعیض را چگونه می‌توان برطرف کرد؟ آیا با اعمال تبعیض‌های مثبت باید جامعه را به تعادل رساند یا از ترس بیشتر شدن شکاف و نگاه جنسیتی باید بدون اعمال تبعیض مثبت جلو رفت تا جامعه خودش به تعادل برسد. معتقدم زمانی که به تفاهم برای جواب دادن به این سؤال‌ها برسیم می‌توانیم با توان بیشتری برای حل مشکلات زنان قدم برداریم.»
