ارسال کننده : احمدفخرالدین
یکشنبه، ۳۱ شهریور ۱۳۹۲
در پی تشریح نتایج تحقیقات در چهار منطقه تهران اعلام شد:
خشونت علیه زنان اصطلاحی تخصصی است که برای توصیف کلی کارهای خشونت‌آمیز علیه زنان به کار می‌رود. این شکل از خشونت علیه گروه خاصی از مردم اِعمال می‌شود و جنسیت قربانی پایه اصلی خشونت است.
مجمع عمومی سازمان ملل متحد خشونت علیه زنان را «هرگونه عمل خشونت آمیز بر پایه جنسیت که بتواند منجر به آسیب فیزیکی (بدنی)، جنسی یا روانی زنان بشود» تعریف کرده است که شامل «تهدید به این کارها، اِعمال اجبار، یا سلب مستبدانه آزادی (چه در اجتماع و چه در زندگی شخصی)» می‌شود.
اعلامیه رفع خشونت علیه زنان در سال ۱۹۹۳ بیان می‌کند که این خشونت ممکن است توسط افرادی از همان جنس، اعضای خانواده، و حکومت اعمال شود. موضوع خشونت علیه زنان همواره در جوامع مختلف و بویژه کشورهای توسعه نیافته وجود داشته است.
هرچند که برخی تصور می‌کنند با رشد زنان در جامعه ایران خشونت علیه زنان کاهش یافته اما واقعیت آن است که همچنان خشونت علیه زنان در کشور بویژه در مناطقی که سطح اطلاعات در آن پایین‌تر است وجود دارد. نتایج یک تیم تحقیقاتی در برخی محلات جنوبی تهران نشان می‌دهد، آدم ربایی، تجاوز به عنف، مزاحمت‌های خیابانی، آزار و اذیت در محیط‌های کار غیر رسمی و آزار و اذیت کلامی زنان در خانه از مهمترین مصادیق خشونت علیه زنان در پایتخت است. به گزارش خبرگزاری مهر گروهی از پژوهشگران اجتماعی و فعالان حقوق زنان پس از یکسال فعالیت درباره بررسی وضعیت موجود خشونت علیه زنان در عرصه عمومی، به ارائه نتایج خود در یک کارگاه آموزشی پرداختند.
جلوه جواهری، فروغ عزیزی و ستاره هاشمی تحقیقات خود را در چهار منطقه تهران انجام داده و پس از شناسایی بسترها و علل بروز خشونت علیه زنان، سعی کردند با برگزاری کلاس‌هایی برای زنان آنها را با این علل و راهکارهای مقابله با آن آشنا کنند.
جلوه جواهری در این باره می‌گوید: هدف از این اقدامات توانمند سازی زنان برای جلوگیری از خشونت علیه زنان است که برای تحقیق در این زمینه روش مشارکت روستایی را به کار بردیم. این روش در یک محدوده زمانی کوتاه و با تاکید بر فرآیند صورت می‌گیرد و بیشتر در مناطق کم توسعه استفاده می‌شود.
وی افزود: در جریان این پژوهش متوجه شدیم که در منطقه ۱۵ کولی‌ها و در منطقه ۱۲ مهاجران افغان زیاد هستند که ارتباط با آنها کار سختی بود.خشونت علیه زنان را می‌توان به چند سطح تقسیم کرد. خشونت در سطح اجتماعی، خشونت در محیط کار و خشونت در عرصه خانوادگی در این مناطق مورد بررسی قرار گرفت. سعی کردیم در جریان کار از خود زنان کمک بگیریم و از آنها خواستیم که مصادیق خشونت در این سطوح را نام ببرند.
این فعال حقوق زنان ادامه داد: در خصوص خشونت علیه زنان در عرصه اجتماعی دو موضوع قابل بحث است. نخست جرایم و آسیب‌های اجتماعی مانند آدم‌ربایی، قتل، تجاوز، قاچاق زنان، مزاحمت‌های خیابانی، کیف‌زنی و زورگیری. در کنار این جرایم بسترهای نا امنی برای زنان نیز شناسایی شد. عدم روشنایی برخی معابر، خلوتی معابر، وجود پارکها با انبوه درخت، عدم وجود ایستگاه اتوبوس در نزدیکی مدارس دخترانه و تنگی خیابان‌ها از جمله بسترهایی است که زنان از آنها به عنوان بسترهای ناامنی در این مناطق نام برده‌اند.
در برخی مناطق مانند اوراقچی‌ها، پارکینگ‌های ماشین‌های سنگین فضای مردانه به وجود آمده است و این مناطق برای زنان فضای بی‌دفاع شهری هستند. جواهری خاطر نشان کرد: در محیط کار نیز زنان با آزار کلامی، جنسی و تجاوز رو به رو هستند. متاسفانه اغلب محیط‌های کار برای زنان در زیرزمین‌ها، مراکز غیررسمی و خانگی است. اما در کنار بررسی وضعیت خشونت علیه زنان در عرصه عمومی، به بررسی خشونت‌های خانوادگی علیه زنان نیز پرداختیم.
مهمترین خشونت علیه زنان همسر آزاری است که با حبس خانگی، زن کشی و واداری به تن فروشی همراه است. پس از آن ازدواج‌های اجباری دختران در سنین پائین است. کودک آزاری نیز از مصادیق خشونت علیه زنان است. در برخی کودک‌آزاری‌ها شاهد آزار جنسی دختران در خانه هستیم. وی افزود: یکی از راهکارهای مقابله با خشونت علیه زنان کشاندن مردان به این کارگاه‌ها است.
اما ساختار شهری ما به گونه ای است که مکان‌های مشارکتی تا ساعت ۵ باز هستند و در این ساعت مردان و زنان شاغل درگیر کار بوده و نمی‌توانند در جلسه حاضر شوند. این در حالی است که در پاکستان مردان برای آموزش زنان به میان آنها می‌روند.
این فعال حقوق زنان تاکید کرد، ما برای مقابله با خشونت علیه زنان قانون محکمی نداریم و گاهی حتی مشکلات اینقدر بالا است که آموزش‌های حقوقی ما نیز جوابگو نیست. در محلات پائین شهر دسترسی به اطلاعات پائین است و ما در این مدت یک سال یک ایمیل هم از سوی زنان این مناطق نداشتیم.متاسفانه پلیس و شهرداری اقدامات موثری برای از بین بردن بسترهای وجود ناامنی انجام ندادند.
در ادامه این نشست فروغ عزیزی به تشریح اقدامات مداخله ای و مشارکتی این گروه پرداخت. او اظهار داشت: در این روش باید جامعه محلی را درگیر کرد تا به نتیجه رسید. مشارکت در این روش زیربنا است و با ظرفیت‌سازی در جامعه محلی باید مشارکت را فعال‌تر کرد.
برای مقابله با خشونت علیه زنان کارگاه‌های آموزشی تشکیل دادیم. با همکاری زنان بروشورهای آگاه‌سازی در زمینه خشونت خیابانی تهیه و توزیع شد. همچنین همایش اعتیاد با هدف کاهش خشونت و دوره‌های دفاع شخصی برگزار شد.
وی ادامه داد: برای توانمندی اقتصادی زنان اقدام به ترویج پرورش قارچ، تهیه سبزه و سمنو، ترشی و مربا و برپایی غرفه خود اشتغالی کردیم. وجود بروکراسی در برخی سازمان‌ها اجازه نداد در ایجاد برخی کانون‌ها برای زنان به موفقیت برسیم. فعالیت اقتصادی زنان باعث می‌شود آنها دارای استقلال شده، از خانه بیرون بیایند و از افسردگی آنان کم شود. ما تلاش کردیم زنان برای مقابله با خشونت خودشان راهکار بدهند.
ستاره‌هاشمی آخرین سخنران این نشست بود که درباره چالش‌های این اقدام گروه توضیح داد و گفت: در یکی از کارگاه‌ها زنان وجود دانشگاه در منطقه شان و روابط دختر و پسر در اطراف آنجا را خشونتی علیه خود می‌دانستند و یا در کارگاهی دیگر زن ایرانی حاضر نمی‌شد در کنار زن افغان بنشیند.
در این خصوص نابرابری میان درونی‌ها مطرح می‌شود که سن بالا و پائین، ایرانی و افغانی، با سوادو بی‌سواد از جمله این نابرابری‌ها از نگاه زنان بود. وی افزود: زنان بیشتر از آزارهای کلامی به خصوص در محیط خانواده گلایه دارند و می‌گویند باید و نبایدها، فحاشی و… برای آنها سخت تر از آزار جسمی است. زنان باید بیشتر در کنار هم جمع شوند تا خشونت علیه آنها کاهش یابد. شاید جمع‌های مردانه بازتولید خشونت کنند اما جمع‌های زنانه تاثیر مثبتی در کاهش خشونت دارند. سایت شبکه ایران زنان
http://www.iranzanan.com/social/cat_13/004743.php
