آژانس ایران خبر
دختری ۱۵ ساله به نام هاجر که در یکی از روستاهای استان کهگیلویه و بویراحمد به دلیل فقر و نداشتن ۶هزار تومان پول دارو فوت کرد. ﺭﻭﯼ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﻫﺎﺟﺮ ﻧنوشتند: ﻋﻠﺖ ﻣﺮﮒ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﭘﻮﻝ ﺩﺍﺭﻭ
ﻣﺎﺩﺭ ﻫﺎﺟﺮ میگوید: ﺁﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﻫﺪﺷﺖ ۶۵۰۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﭘﻮﻝ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﭘﻮﻝ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺵ ﮔﻨﺪﻣﻬﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ.
ﮔﻔﺘﻢ : ﻫﺎﺟﺮ ﭘﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﻫﺎﺟﺮ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺏ ﻣﯽﺷﻮﻡ ﺍﺯ ﻫﺎﺟﺮ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﭼﻮﻥ ﭘﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻫﺎﺟﺮ ﻫﯿﭻ ﮔﺎﻩ ﺧﻮﺏ ﻧﺸﺪ ﻫﯿﭻ ﮔﺎﻩ ﻫﺎﺟﺮ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﻦ ﺯﯾﺎﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺁﯾﺎ ﺩﻭﻟﺘﻤﺮﺩﺍیی ﮐﻪ ﺍﺩﻋﺎﯼ ﺟﺎﯼ ﻣﻬﺮ ﺩﺭ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ میکنند. ﺍﺯ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﺩ؟؟؟ ﺁﯾﺎ ﺍﺯ ﻓﯿﺶ ﻫﺎﯼ ﺣﻘﻮﻗﯽ ﻧﺠﻮﻣﯽ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﻣﮕﯿﻦ ﻧﻤﯿﺸﻮﻧﺪ. ﻫﺎﺟﺮ ﺑﻪ ﺩﯾﺎﺭ ﺣﻖ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﺯﯾﺮﺍ ﻫﻢ ﺧﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺍﺵ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﮔﺮﯼ ﻧﻤﯿﮑﻨﻨﺪ، ﺑﺎ ﺑﺮﻧﻮ ﻋﮑﺲ ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﮊﺳﺖ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺰﺩﻝ ﻭ ﺗﺮﺳﻮﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺣﻖ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.
ﻫﺎﺟﺮ ﺑﻌﺪﯼ ﮐﯿﺴﺖ؟؟؟ ﮐﺪﺍﻡ ﻃﻔﻞ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺯﺭ ﺧﯿﺰﻡ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻔﺖ ﻭ ﮔﺎﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ؟؟ ﺣﺘﯽ ﺁﺏ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﯿﺒﺮﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺁﯾﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻥ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻗﺼﻪ ﻫﺎﺟﺮ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﯿﺰ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﺎﺟﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﺧﻮﺩ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﯾﻢ .
ﺁﯾﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯽ ﮐﻔﺎﯾﺘﯽ ﻭ ﺑﯽ ﻟﯿﺎﻗﺘﯽ مسئوﻟﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻤﯿﺮﻧﺪ؟؟ ﺁﯾﺎ ﻣﻦ ﺳﻬﻤﯽ ﺍﺯ ﻧﻔﺖ ﻭ ﮔﺎﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ . ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭﺍﮊﻩﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺁﻣﯿﺰ ﻭ ﭘﻮﭺ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺮ ایران
