فریاد شما بی جواب نخواهد ماند؛ نامه مریم اکبری منفرد از زندان به مناسب سالگرد قتل عام های دهه شصت

فرستنده خبر:دیانا بیگلری فرد

خبرگزاری هرانا – اعدام زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ واقعه‌ای بود که طی آن به فرمان آیت الله خمینی، چندین هزار زندانیان سیاسی و عقیدتی در زندان‌های نظام جمهوری اسلامی ایران در ماه‌های مرداد و شهریور ۱۳۶۷ به شکلی مخفیانه اعدام و در گورهای دسته‌جمعی دفن شدند. مریم اکبری منفرد فعال حقوق بشری که در حال تحمل حکم ۱۵ ساله حبس خود در زندان اوین است و در این قتل عام ها ۴ تن از اعضای خانواده خود را از دست داده است با نگارش نامه ای سرگشاد ضمن بزرگداشت قربانیان آن حادثه به جایگاه ویژه مادران داغدار پرداخته است.

متن کامل نامه خانم مریم اکبری منفرد را بصورت کامل به نقل از هرانا در ادامه بخوانید:

به نام خدا، به نام آزادی، آگاهی و عدالت

از حماسه های شکوهمند جاودانه ها گفتیم و خواندیم؛ از پرشکوه ترین حماسه های تاریخ آزادی مردم ایران سرودیم؛ با قلبی سرشار از عشق و ایمان بر روان های پر فتوح آن قهرمانان در زنجیر و آن گواهان صدق و وفا و ایثار درود می فرستم.

برای مادران و پدرانی می نویسم که در برابر مقاومت فولادیشان، کوه دماوند هم سر فرود می آورد.

به پاس تعبیر عظیم و انسانیشان از کلمه ی مادر، به پاس محبت های بی دریغشان که در هیچ لحظه ای فروکش نمی کند و استقامتی که همچون نسیمی بر پیشانی آسمان می گذرد.

دفتر خاطرات زندگی ام را ورق می زنم تا به صفحه ای برسم که نگاه آشنایت را یافتم؛ نگاه های مهربانت هم چون قاصدکی که از زندگی خبر می داد و بودن را تجربه می کرد و فریادی که از حق خواهی می گفت. روزهای پر هیاهوی بازگشت اسرای جنگی به میهن بود. محله مان را برای بازگشت رضا پسر زهرا خانم همسایه دیوار به دیوارمان، چراغانی کرده بودند. آن روز مادر طبق روال به بهشت زهرا رفته بود و هنگام ظهر به خانه بازگشت. کاملا آن لحظه را به یاد دارم؛ مادر چنان رضا را در آغوش کشید و بر گونه هایش بوسه زد گویی بر گونه های عبدالرضای عزیزش که مدت زیادی نبود که از شهادتش می گذشت؛ بوسه می زد.

تمام روز غرق در افکار خود بودی؛ نگاه ات از تازیانه ی بی عدالتی ها می گفت. نگاهم پا به پایت آمد؛ قامت استوارت را نوازش کرد؛ این همه پیچ، این همه گذر، این همه شقاوت، این همه بی عدالتی و هم چنان استواری. جمله ای را که آن روز گفتی به یاد دارم”ای کاش من هم می توانستم برای بازگشت عزیزانم جشن بگیرم؛ گرچه نه جنازه هایشان را دیدم و نه حتی اجازه ی سوگواری”. آری در روزهایی که خیابان های ایران گل باران ومحله های ایران برای بازگشت اسرای جنگی چراغانی شده بود و مردم غرق در جشن و شادی بودند؛ مادرانی نیز در گوشه ی کنج خلوت تنهایی خود، برای فرزندان ناکام اعدام شده شان در سوگ نشسته بودند و هیچکس ندانست که در دل این مادران چه هلهله ای برپا بود!

زمزمه های لالایی این مادران سرودی شد در چشم انداز آزادی تا تبار یزدانی سلطنت جاویدانش را بر روی زمین بازیابد و جهان را به قدر همت و عشق خویش معنا دهند.

این عزیزان که جگر گوشه هایشان همچون کبوتران به دست غلامان ذبح شدند تا سفره ی رنگین اربابان را رنگین تر کنند؛ الهام بخش، انگیزاننده و الگوی فدا و پایداری و دلاوری شدند.

پدر و مادر من تنها یک نمونه از مادران و پدرانی بودندکه در سرزمینی پر از محرومیت، در سرزمینی که تلخی از اجداد و نیاکان به واسطه ی بی عدالتی ها با طناب ترازوی عدالتشان انسان ها را به دار می آویزند؛ در هیئت انسان زاده شدند چون خون در رگ های تاریخ سرزمینمان جریان یافتند. پدر و مادرانی که فتح نامه های زمانشان را تقریر کردند و گرچه این فتح نامه ها نوشته نشد اما در قالب سکوت عشق جاودانه خواهد شد.

مادر به معنای عشق، ایثار و فداکاری و از خود گذشتگی ست. مادرانی که با فدا کردن عزیزانشان عشق و محبت شان، ابعاد وسیع تری به خود گرفت. چونان عشقی که در هیچ کاغذی نمی توان نگاشت.از مادرانی یاد می کنم که با قامتی به بلندای فریاد در برابر هر آنچه میخواست محصورشان کنند؛ غبار از چهره ی خویش ستودند تا جلادان، فرزندان خود را در آینه های خاطره باز شناسند. با پایداری شگفت انگیزشان و با قامت استوارشان که برای سلاخان متصور نبود؛ ایستادند تا ظلم حاکمیت اسلامی را در سراسر دنیا، افشا و مفتضح نمایند و گواه حقانیت تردید ناپذیر شدند.

۱ – مادر مثنی (فردوس محبوب) که سه فرزندش ، مرتضی، علی و مصطفی در دهه ی شصت اعدام شدند به همراه عروسش ناهید رحمانی و برادر ناهید، ناصر رحمانی(جسد ناهید و ناصر را به دلیل آمدن صلیب سرخ و وجود جنازه های انبوه به دریاچه ی قم انداختند).مادر مثنی خبر شهادت سه شهیدش را در زندان شنید؛ از پنجه ی ظلم بر تنش زخم نشست و این مادر گردن به غرور بر افراشت و در چشم انداز جهان هم چنان شناور مانده است.

۲ – مادر عفت شبستری که در زندان بر اثر رماتیسم فلج شد.فرزندانش رفعت و صغری خلدای را اعدام کردند. قاسم فرزند دیگرش در سال ۵۹ دستگیر شد و هشت سال بعد به دار آویخته شد.

زمانی که مادر را بر بالین جسد پسرش بردند؛این مادر از جنازه ی پسرش رو برگرداند و گفت هدیه ای که در راه خدا داده ام پس نخواهم گرفت. شاید اگر توان شنفتن بود پژواک آواز فرو چکیدن خودرا در تالار خاموش کهکشان های خورشید چون هرست آوار دریغ می شنیدی.

۳ – مادر جهان آرا که ایران او را به نام مادر سه شهید می شناسد و هیچ کجا نامی از شهید چهارمش حسن جهان آرا نمی باشد.

حسن از اعضای سازمان مجاهدین خلق بود که در سال ۶۷ از جاودانه گل سرخ ها بود.

به این مادر اجازه ندادند در هیج مکانی در مورد حسن سخنی گوید. مادری که فرزندانش را در راه آزادی میهن داده چنین باید در خلوت تنهایی خود به سوگ حسن بنشیند!

گرچه سکوتش گویا تر از هر کلام بلیغ است.

۴ – مادر ودود، ودود قبل از دهه ی شصت شهید شد. مادر برای یافتن او به هر کجا سر می کشید. زمانی که در سردخانه به دنبال پسرش بود؛ فرزندش را از روی پاهایش شناخت و فریاد زنان پاهای سرد ودود را به قلب پر آتش خود چسباند و وقتی به سلول بازگشت به دیگر هم سلولی های خود گفت: “پاهایش یخ بود؛ روی قلبم گذاشتم گرم شد”.

این چنین شد به هیأت ما زاده شدیم؛ به هیأت پر شکوه انسان تا در بهار به تماشای رنگین‌کمان پروانه بنشینیم و غرور کوه را دریابیم و هیبت دریا را بشنویم. در آن سال های گم و پنهان که حکایت مادران ما رنج نامه ای ناباورانه از دردی آشنا بود؛ در نگاهشان همه مهربانی ها و سکوت شان همه صدای فریاد شد که وجدان جهانی را به همبستگی فرا می خواند.

دفتر خاطراتم از آن روز تا به امروز به انتظار این لحظه و تصویر این زمان ورق خورده است که حقیقت مقاومت این مادران و پدران گفته شود که از روزگار سرد و ظلمت وحشت نکردند؛ استقامتی که آدمی را در خود غرق خواهد کرد.

اینان جریان برابری طلب و آزادی خواهی را در ایران مستمر ساختند.

اینان چشم امید مردم ایران زمین بوده و هستند.

در تاریخ ایران اینان با فلسفه حیات و مرگ خود، واژه های بی معنا را معنا بخشیدند و راهنمای آزادی و تفکر آرمانی شدند.

فریاد شما بی جواب نخواهد ماند. داد خواهی امروز ما پاسخ فریاد شماست.

روزی چنان بر خواهد آمد که گرمای آفتاب عشق و امید و عدالت را احساس کنیم؛ روزی که زندان و شکنجه و اعدام به افسانه ها بپیوندند و روزی که ایران حضور شما را احساس کند.

مریم اکبری منفرد

اوین-مرداد ۱۳۹۶

*لازم به توضیح است مریم اکبری منفرد در دی ماه سال ۱۳۸۸ و پس از حوادث عاشورای ۸۸ بازداشت شد، در ۱۱ خرداد ۱۳۸۹ و توسط صلواتی، قاضی شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ۱۵ سال حبس تعزیری محکوم شد. اتهام این زندانی سیاسی محاربه از طریق عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران است. اتهامی که او آن را وارد ندانسته بود.

مریم اکبری منفرد که در زندان رجائی شهر طی دوران محکومیت می کرد، در اردیبهشت ۹۰ به همراه ۸ زن زندانی دیگر به زندان قرچک ورامین منتقل شد. او در آنجا و پس از اعتراض به شرایط زندان و نوشتن نامه های متعدد به مراجع تقلید، مسئولان نظام و احمد شهید، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد به بند زنان زندان اوین منتقل شد و تا امروز در آنجا تحمل محکومیت می کند. دو برادر مریم اکبری منفرد در سالهای ۶۰ و ۶۳ به اتهام ارتباط و عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران توسط دادگاه های انقلاب در ایران اعدام شدند. برادر کوچک او و خواهر دیگرش نیز در سال ۶۷ و موج اعدام زندانیان سیاسی در تابستان آن سال اعدام شدند. اکبری منفرد پیشتر در نامه ای به احمد شهید از قول قاضی صلواتی خطاب به خود گفته بود که: “تو جور خواهر و برادرهایت را می کشی.”