کمبود پرسنل زن و لغو اعزام‌ زندانیان بند زنان اوین به مراکز درمانی

خبرگزاری هرانا – در حالی که اعزام زندانیان عقیدتی بیمار به مراکز درمانی همواره با دشواری زیادی از سوی نهادهای قضایی-امنیتی صورت می گیرد با اینحال زندانیان زن و بطور خاص زندانیان بند نسوان زندان اوین به دلیل کمبود نیروی زن پاسیار از محرومیت مضاعفی در رنج هستند.

به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، برای اعزام زندانیان سیاسی به بیمارستان ابتدا به دستور دادستانی، این زندانی بایستی توسط پزشکی قانونی دادستانی معاینه شود و در صورت تایید دستور اعزام صادر می شود. اگر پزشک مربوط به بیماری زندانی در زندان وجود داشته باشد، به بهداری زندان و در غیر این‌صورت به مراکز درمانی طرف قرار داد با سازمان زندان ها اعزام می شود. اگر خانواده زندانی مایل به انتقال زندانی شان به مرکز درمانی دیگری باشند، ضمن قبول هزینه بایستی بعد از گرفتن وقت، آن‌را به تایید دادستانی برسانند.

این مراحل می تواند تا ماهها به طول انجامد.

تعدادی از زنان زندانی در بند نسوان از وضعیت جسمانی خوبی برخوردار نیستند و از آن‌جایی که بهداری زندان فاقد امکانات و کادر تخصصی است، این زندانیان بعد از انتظار چندین ماهه موفق به دریافت مجوز اعزام به بیمارستان یا پزشک تخصصی می شوند. اما این اعزام در روز مقرر به دلیل کمبود نیرو، عمدتا لغو می شود.

بند نسوان زندان اوین دارای دو پاسیار نیروی انتظامی در هر شیفت است. این دو پاسیار، مامور همراه زندانیان اعزام شده به بیرون از زندان هستند.

از بیش از سه هفته پیش، به دلیل تعدد اعزام‌ها، دو پاسیار مورد نظر در بیمارستان مراقب زندانیان بستری شده هستند. از این رو اکثر اعزام ها لغو می شود.

به عنوان مثال، الهام فراهانی شهروند بهایی محبوس در این بند دچار شکستگی دست شده و دو بار تحت عمل جراحی قرار گرفته است. این زندانی از مرخصی استعلاجی و عفو مشروط محروم است. به دلیل ناتوانی در حرکت دست، پزشک مربوطه برای خانم فراهانی ۳۰ جلسه فیزیوتراپی نوشته است. اما به دلیل لغوهای مکرر اعزام، بین این جلسات فاصله افتاده است. پزشک متخصص این زندانی نگران است که به دلیل عدم انجام منظم جلسات فیزیوتراپی، دست خانم فراهانی دیگر به شکل سابق باز نگردد.

یک منبع نزدیک به خانواده زندانیان زن در زندان اوین در گفتگو با گزارشگر هرانا دراین‌باره انتقاد کرد: “افسرنگهبانی بند و رئیس زندان به جای این‌که این مشکل را حل کنند، اعزام‌هایی که با صرف هزینه و وقت و به سختی بدست آمده را لغو می‌کنند. از سوی دیگر وقتی اعزام لغو می‌شود، به دلیل محدودیت تماس، زندانیان نمی توانند به خانواده‌هایشان اطلاع دهند و این باعث نگرانی شدید خانواده‌ها می‌شود.”