«تنها با نورپردازی بهتر، خیابان‌های ایران برای زنان امن‌تر نمی‌شوند»
فرستنده خبر لیدا اشجعی ۱۳۹۵/۱۰/۲۵
مشاور وزیر کشور در امور زنان می‌گوید که تنها با نورپردازی بهتر نمی‌توان شهرها را برای زنان ایمن کرد. از نظر او، این ناامنی بیشتر از عوامل محیطی، با ضعف “حساسیت‌های عمومی” و معضلات فرهنگی و اجتماعی مرتبط است.
به گفته فهمیه فرهمندپور، مشاور وزیر کشور در امور زنان و خانواده، در زمینه ایمن‌سازی شهرها برای زنان ضعف‌هایی در ایران وجود دارد، اما ناامنی لزوما ناشی از عوامل محیطی مستقیم نیست. او در مصاحبه با پایگاه خبری “شهر فردا” تصریح کرد: «نمی‌توان گفت اگر همه خیابان‌ها به اندازه کافی نورپردازی داشته باشند دیگر خطری بانوان را تهدید نمی‌کند. بلکه مجموعه‌ای از مشکلات هستند که باعث شده‌اند شهرهای ما برای خانم ها ایمن نباشند.»
فرهمندپور با اشاره به متغیرهای گوناگون در این مسئله بر بی‌عدالتی در جامعه ایران انگشت گذاشت و گفت:« در جامعه ای که بی‌عدالتی اقتصادی یا احساس بی‌عدالتی در آن وجود داشته باشد باید شاهد بروز برخی مشکلات و ناامنی های فیزیکی هم باشیم.» او در عین حال به مسائل فرهنگی و آموزشی نیز اشاره کرد و از لزوم “حساس‌سازی” سخن گفت: «اینکه فکر کنیم باید همه جا پلیس و عوامل محیطی برای کنترل وجود داشته باشد درست نیست. مردم همه باید به این حساسیت برسند. در حالی که در جامعه کنونی ما اگر اتفاقی برای خانمی بیفتد همه فقط از آن فیلم می‌گیرند و کسی کمک نمی‌کند. بنابراین بروز ناامنی‌ها صرفا به دلیل عوامل محیطی نیست هرچند همه محیط های ما ایده‌آل نیستند اما اینطور نیست که اگر مشکلات محیطی حل شود اما مشکلات انسان در محیط حل نشود شهرها ایمن می‌شوند.»
-
چهره دردناک شب‌های تهران؛ دنیای معتادان و کارتن‌خواب‌ها
اینجا معتادان در همین وضعیت شب را تا صبح سر می‌کنند.
فرهمندپور این سخنان را ظاهرا در واکنش به نظراتی عنوان کرده است که صرف نورپردازی خوب در شهرها را سبب ایجاد فضای ایمن برای زنان می‌دانند. از جمله معصومه آباد، رئیس کمیته اجتماعی شورای شهر تهران بر این نظر است که « نکته مهم در امنیت زنان، نورپردازی‌های شهری است که ما در مکان‌هایی که محل عبور و مرور و تردد در فضاهای شهری و عمومی برای خانم‌هاست از نورپردازی‌های مبتنی بر اصول علمی استفاده کردیم. »
کارشناسان مصادیق ناامنی برای زنان در ایران را موارد متعددی می‌دانند که نگرانی و بیم از تنها رفتن به فضاهای عمومی مثل خیابان، پارک و مترو در ساعات خلوتی و …، هراس از کیف‌دزدی و جیب‌بری و زورگیری، ترس از مزاحمت‌های خیابانی و اهانت‌ها و تقاضاهای جنسیتی و ترس از استفاده از وسایل نقلیه در ساعات خلوتی از جمله آنها هستند.
