زنان و معضلات مسکن

ارسال کننده : انسیه حنیف نژاد
شهرزادنیوز, ٢٩ امرداد ١٣٩٢
به دلیل افزایش طلاق وهمچنین رشد شهر نشینی، زنان بیشتری برای اجاره مسکن اقدام می کنند. غیر از مشکلاتی که از یافتن خانه توسط مشاور املاک و نحوه برخورد مالکان با مستاجران زن وجود دارد، به دلیل مشکلات ناشی از تحریم ها و تورم زنان بیشتری شغل خود را از دست می دهند و بنابراین قدرت وتوان پرداخت اجاره بها کمتری را دارند.

شهرزادنیوز: مسکن همواره یکی از دغدغه‌های جامعه ایران بوده است، به گونه‌ای که در سال های پیش از انقلاب شعار “کار، مسکن، آزادی” یکی از مطالبات مردمی بود و در سال های اخیر با افزایش جمعیت ایران، مسکن یکی از شعارهای همیشگی انتخاباتی شده است.

نفوس و مسكن

همانطور که می بینیم اجاره نشینی ازسال 1365 تا 1385 روندی افزایشی داشته و تقریباً نیمی از مردم فاقد مسکن هستند .

اگر فرضیه آلفرد پارتو را در مورد مسکن هم درست بدانیم، 80% خانه ها متعلق به 20% از مردم است واین چیزی است که با رشد انبوه سازی در این سال ها افزایش یافته است. حتی پروژه های دولتی نظیر مسکن مهر هم نا موفق بوده است؛ چرا که این پروژه ها به جای آنکه به گروه های مورد هدف که اقشار کم در آمد جامعه را تشکیل می دادند اختصاص یابد، بازهم به دست کسانی افتاده اند که دارایی های بیشتری داشته و با پول کمتری صاحب چند خانه شده اند .

پول پیش اجاره یک آپارتمان متوسط مبلغی در حدود 16700 دلار (10224 پوند) است – در کشوری که متوسط درآمد یک کارگر کمتر از 180 دلار است، افراد برای داشتن یک سرپناه باید چگونه پول بدست بیاورند؟ از طرفی با نرخ تورم سالانه 4 / 27 درصد در ایران، صاحبان املاک هم باید اجاره‌ها را بالا ببرند تا نگذارند پولی که سرمایه‌گذاری کرده‌اند ارزش خود را از دست بدهد.

بنابراین مسئله مسکن در ایران به یک مدل با هزاران متغیر ومحدودیت تبدیل می شود که گریز از آن خود یک معجزه است.

سازمان نظرسنجی گالوپ در گزارشی می‌گوید که نیمی از جمعیت ایران در طول سال گذشته برای تامین مسکن و خوراک با مشکل مواجه شده‌اند.

تحقیقات میدانی از بازار مسکن ایران نشان می دهد: هم اکنون درصد قابل توجهی از متقاضیان بازار اجاره مستأجرانی هستند که سال‌های قبل در مناطق بالاتر پایتخت ساکن بوده‌اند و امسال به دلیل کاهش قدرت پرداخت اجاره مجبور شده‌اند در مناطق پایین‌تر آپارتمان مورد نظر خود را جستجو کنند.
این در حالی است که درصد دیگری از مستأجران که در همان منطقه محل سکونت قبلی خود به دنبال اجاره آپارتمان هستند، به دلیل نداشتن بنیه مالی کافی در نتیجه افزایش قیمت‌ها به سکونت در آپارتمان‌های کوچک تر یا قدیمی‌تر رضایت می‌دهند.
در این میان برخی مشاوران املاک در مناطق مختلف از کاهش 10 تا 50 درصدی قدرت خرید مستأجران در سال جاری خبر می‌دهند که بخش قابل توجهی از آن متاثر از تورم عمومی است و بخشی دیگر به افزایش غیرمنطقی اجاره‌بها بر‌می‌گردد.

در تمام آمار و شواهد میدانی صورت گرفته همیشه زنان و مشکلات خاص آنان دراین میان نادیده گرفته می شوند.

بر پايه آمار و اعداد به دست آمده از سامانه ی آمار شهرداری در اردیبهشت ۱۳۷۳، شمار مالکان زن در شهر تهران برابر ۷۱ هزار و 164 نفر و شمار مالکان مرد در همين تاريخ ۵۷۷ هزار و 251 نفر بوده است؛ يعنی دارايی مردان ۸٫۳ برابر بيش تر از دارايی زنان است (مرکز امور مشارکت زنان ۱۳۷۲(.

مالکیت زنان در ایران چندان به رسمیت شناخته نمی شود، تا آنجایی که حتی در واگذاری مسکن مهر زنان مجرد زیر 35 سال واجد شرایط نیستند و تنها به زنان خودسرپرست اعم از مجرد، مطلقه و یا بیوه مشروط به داشتن حداقل 35 سال سن آن هم با ارائه مدارک و مستندات قانونی (در خصوص فوت همسر یا طلاق) مسکن مهر تعلق میگیرد. و اینجاست که شکاف های جنسیتی بیش از پیش خود را نشان می دهند واین موضوع با توجه به نابرابری درآمد میان زنان ومردان بسیار قابل تأمل است. همچنین می توان به این شکل نتیجه گرفت که این پروژه ها برخلاف شعارها ی بانیانشان در راستای خدمت رسانی به افراد کم در آمد نبوده، بلکه راه را برای تجارت وسرمایه اندوزی متنفذین باز کرده اند. واضح است که با چنین شروطی نتوانسته ونخواسته اند زنان را به عنوان بخشی از قشرهای کم در آمد و آسیب پذیر جامعه تحت پوشش خود قرار دهند، و ازسوی دیگر پژوهش ها نشان داده است که 8 درصد مسکن مورد استفاده زنان سرپرست خانوار در وضعيت بحراني قرار دارد و اين مشکل براي زنان سرپرست خانوار بدون درآمد و بي همسر بر اثر فوت وخيم‌تر است.

به دلیل افزایش طلاق وهمچنین رشد شهر نشینی، زنان بیشتری برای اجاره مسکن اقدام می کنند. غیر از مشکلاتی که از یافتن خانه توسط مشاور املاک و نحوه برخورد مالکان با مستاجران زن وجود دارد، به دلیل مشکلات ناشی از تحریم ها و تورم زنان بیشتری شغل خود را از دست می دهند و بنابراین قدرت وتوان پرداخت اجاره بها کمتری را دارند.

همانطور که اشاره شد، افزایش بهای مسکن خانواده ها را به خانه های کوچکتر ومحله های پایین تر سوق می دهد و این امر به ویژه زنان را – به دلیل مسائل فرهنگی – در معرض خشونت های آشکار و پنهان قرار می دهد.
http://www.shahrzadnews.org/index.php?page=2&articleId=3939