به گفته دفتر امور اجتماعی وزارت کشور در سال ۱۳۸۳: «۶۶ درصد از زنان ایرانی حداقل یک‌بار خشونت خانگی را تجربه کرده‌اند.» بعضی از رسانه‌ها هم به تازگی گزارش داده‌اند که «در هر ۹ ثانیه یک خشونت در ایران رخ می‌دهد.» اما تنها ضرب و شتم و آزار و اذیت‌های جسمی در قوانین جزایی، خشونت و جرم به‌حساب می‌آید. در قوانین ایران جرمی با عنوان خشونت خانگی نداریم و مصادیق خشونت علیه زنان نیز مشخص نشده. آمار دقیقی از میزان خشونت‌های خانگی وجود ندارد و آسیب‌دیدگان تمایل چندانی برای شکایت رسمی یا شهادت ندارند، برخی به خاطر حفظ «آبرو» و گروهی برای حفظ «غرور». آسیب‌های روحی و روانی ناشی از خشونت خانگی، گاهی می‌تواند از خشونت‌های فیزیکی هم شدیدتر باشد. آسیب‌هایی که می‌توانند بنیان خانواده‌های ایرانی و جامعه را نابود کنند.
این نکات از مصداق‌های خشونت خانگی هستند: محدودیت در تماس‌های تلفنی و رفت‌وآمد تهدید به ترک خانه آزار و اذیت فرزندان تهدید به طلاق یا ازدواج مجدد ایجاد مضیقه مالی جلوگیری از استقلال مالی اجبار در روابط زناشویی ناخواسته و غیرمتعارف عدم استفاده از لوازم پیش‌گیری از بارداری حتی در حین بیماری جلوگیری از مصرف داروهای ضدبارداری اتهام جنسی شک و بددلی و خشونت‌های فیزیکی.
