ماهنامه خط صلح – دنبال کردن بازداشت‌های مسیحیان در ایران به روشنی نشان می‌دهد که در سال‌های اخیر مقامات دولتی ایران جامعه‌ی مسیحی را هدفی برای سرکوب قرار داده‌اند. گزارش‌ها حاکی از آن است که از ماه می تا آگوست ۲۰۱۶ ، ۷۹ شهروند مسیحی دستگیر شدند و تعداد عمده‌ی این شهروندان مورد بازجویی قرار گرفته و روانه‌ی زندان شدند. باور بر آن است که بسیاری از بازداشت‌ها گزارش نشده است و تعداد واقعی مسیحیان دستگیر شده توسط مقامات می‌تواند بسیار بالاتر باشد.
کشور ایران دارای جمعیت بومی (رو به کاهش) مسیحی ارمنی و آشوری است. این مسیحیان به رسمیت شمرده شده، مجاز به پیروی از دین خود به زبان خود و انتخاب نماینده‌ای در مجلس هستند؛ اما استفاده‌ی زبان فارسی در کلیساها و تبلیغ مسیحیت ممنوع است.
با این حال در سال‌های اخیر، بسیاری از ایرانی‌ها به مسیحیت گرایش پیدا کرده‌اند. شهادت این افراد معمولاً نشان می‌دهد که از مذهب خود ناراضی بوده‌اند و از طریق ماهواره یا آشنایان با مسیحیت و انجیل آشنا شده‌اند؛ بخشش گناهان از طریق عیسی مسیح و زندگی جدید از طریق راهنمایی او.
این در حالیست که از نظر قانونی نوکیشان مسیحی در ایران به رسمیت شناخته نمی‌شوند و امکان دارد که به عنوان مرتد از اسلام، شناخته شوند. در کشوری که ماده‌ی ۱۸ اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر (مربوط به آزادی مذهب و عقیده)، مرتباً نقض می‌شود، این نوکیشان مسیحی در معرض آزار و اذیت توسط دولت در سطوح مختلف هستند.
برای مسیحیان، به گرد هم آمدن برای دعا گفتن، خدا را شکر کردن و انجیل خواندن، امری اساسی ست. اما از آن‌جا که در سال۱۳۹۱ دولت ایران درب کلیساها را به روی فارسی زبانان بست، نوکیشان ناچارند که در گروه‌های غیر رسمی به نام “کلیساهای خانگی” گرد هم آیند. این گروه‌ها به ویژه آسیب پذیر هستند و اغلب مورد هجوم پلیس قرار می‌گیرند. تنها در ماه آگوست ۲۰۱۶، چهار کلیسای خانگی مورد هجوم ماموران امنیتی قرار گرفنتد و اعضای آن‌ها بازداشت و بازجویی شدند.
اغلب ماموران امنیتی بازداشت شدگان را وادار می‌دارند که یک گواهی مبنی بر عدم حضور مجدد در کلیساهای خانگی امضا کنند؛ گواهی که ناقض حق آزادی مذهب آنان است.
حتی زمانی که مسیحیان برای یک امر اجتماعی –و نه مذهبی-، دور هم جمع شده‌اند هم، توسط مسئولین رصد می‌شوند. در یک مهمانی عروسی در ماه جون، یک رهبر کلیسای ایرانی و سه بازدید کننده از آذربایجان، دستگیر شدند و هنوز در بازداشت به سر می‌برند. در ماه آگوست ماموران اطلاعاتی به یک تفرج ماهیگیری در فیروزکوه یورش بردند و در حالی که هیچ حکم بازداشتی نداشتند، پنج تن را دستگیر کردند که تا به امروز نیز در بازداشت به سر می‌برند. باید دید چه اتهامی برایشان می‌تراشند؛ به نظر می‌رسد تنها “اتهام” این است که چهار تن از آن‌ها “نوکیش مسیحی” هستند.
زمانی که متوجه می‌شوند شخصی در حال ایجاد یا تسهیل جلسات مسیحیان در کلیساهای خانگی است، به او فشار می‌آورند تا کشور را ترک کند. به طور کلی این فشارها توسط مسئولین از طریق آزار و اذیت عمدی است. این امر می‌تواند در قالب یک احضاریه به ادارات امنیتی برای پاسخ به سوالات، مصادره‌ی اسنادی از قبیل کارت‌های شناسایی برای جلوگیری قربانی از خرید و یا فروش ملک، اتومبیل و غیره و مجبور کردن قربانیان برای ترک مشاغل خود، باشد. دو تن از همسران کسانی که در تفرج ماهیگیری در فیروزکوه دستگیر شده بودند، در حال حاضر از کار خود به دستور مقامات اطلاعاتی اخراج شده‌اند. اغلب رهبران کلیساهای خانگی دستگیر شده، متهم به جرایم مربوط به تبلیغ مسیحیت و اقدام علیه امنیت ملی می‌شوند و برای آزادی خود از زندان نیاز به وثیقه -که اغلب سند است-، پیدا می‌کنند. البته اگر متهم در دادگاه حاضر نشود، این وثیقه ضبط می‌شود؛ حتی اگر مهاجرت آن‌ها توسط مسئولین تسهیل شود.
مشخص نیست که چرا مقامات ایرانی اکنون در حال سرمایه گذاری زمان و انرژی در محدود کردن آزادی‌های مسیحیان، دستگیری و زندانی کردن، مصادره‌ی اموال آنان از طریق طلب وثیقه و بیرون راندنشان از کشور هستند. اگر نوکیشان مسیحی ایرانی به درستی در دین جدید خود آموزش ببینند، به دستور کتاب مقدس باید برای شهروند خوب بودن آگاه باشند، به حق حامی دولت باشند و در جایی که خطا و ناحقی می‌بینند، به دنبال ایجاد تغییرات مثبت باشند.
رژیم ایران در مسیحیان و به خصوص نوکیشان مسیحی چه می‌بیند که این‌گونه از آن‌ها می‌ترسد و آن‌ها را تهدیدی می‌داند که این‌طور با شدت و ناعادلانه با آنان برخورد می‌کند؟
