ارسال کننده خبر: خانم دیانا تبریزی 26 دی
مسیح علی‌نژاد، روزنامه‌نگار ایرانی و مبدع کمپین «آزادی‌های یواشکی»، چهارشنبه گذشته، ۱۳ ژانویه با مدیر اجرایی اینستاگرام مارنی لِون، دیدار کرد.
دیدار این روزنامه‌نگار ایرانی با مدیر اجرایی اینستاگرام در پالو آلتو شهری در منطقه سانسفرانسیکو، صورت گرفت. فیسبوک هر سال روزی را به عنوان «روز رهبری زنان فیسبوک» در نظر گرفته و سه هزار زن مدیر را به نشست خود دعوت می‌کند. مسیح علی‌نژاد امسال به عنوان یکی از سخنرانان این نشست دعوت شد.
فیسبوک در سال ۲۰۱۲ اینستاگرم را به مبلغ یک میلیارد دلار خرید و اکنون ساختمان اینستاگرام در همان محل فیسبوک واقع شده است. فیسبوک نزدیک به هشت هزار کارمند دارد و اینستاگرام نزدیک سیصد کارمند. نشست روز رهبری زنان فیسبوک، یک نشست داخلی در فیسبوک و اینستاگرام است و برای عموم آزاد نیست.
بعد از پایان این جلسه، مارنی لون، مسیح علی‌تژاد را به کوین سیستروم خالق اینستاگرام معرفی کرد و آنها دقایقی درباره نحوه استقبال جوانان و خصوصا زنان ایرانی از اینستاگرام و نگرانی‌های‌شان حرف زدند.
مسیح علی‌نژاد به خالق اینستاگرام گفت که اینستاگرام هم در ایران بسیار محبوب شده و به شهروندان عادی قدرت و ابزاری برای دیده شدن و ابراز عقیده آزاد داده است.
مارنی لون، چهار سال یکی از معاونان ارشد کمپانی فیسبوک است و پیش از آن رییس دفتر لری سامرز، رییس دانشگاه هاروارد و یکی از معاونان وزیر دارایی آمریکا بوده است. اینستاگرام در سال ۲۰۱۴ مارنی لون را به عنوان مدیر اجرایی کمپانی انتخاب کرد.
مسیح علی‌نژاد یک سال قبل به دعوت شرل سند برگ، مدیر اجرایی فیسبوک نیز به همان محل رفته بود.
مارنی لون، پس از این دیدار در پیامی که در ایستاگرام خود منتشر کرد، نوشت: «در ایران٬ همه زنان از دختربچه هفت ساله تا مادر بزرگ ۷۰ساله٬ مجبور به رعایت حجاب اسلامی هستند. امروز با زنی که زنان ایرانی را تشویق می‌کند قوانین حجاب اجباری را عقب برانند، یک مصاحبه عالی داشتم. مسیح علی‌نژاد روزنامه‌نگار ایرانی، کارزاری در شبکه‌های اجتماعی راه انداخته به نام آزادی‌های یواشکی و از این طریق زنان را تشویق می‌کند که عکس‌های خود را با موهای باز منتشر کنند. با وجود فشارهای فراوان، او حاضر نشده عقب‌نشینی و سکوت کند. او با این شعار زندگی می‌کند: «اگر نمی‌ترسیدی چه می‌کردی؟»
تلاش‌های او باعث شده مردم دنیا با نبرد زنان ایرانی برای اساسی‌ترین حق انسانی‌شان و آزادی و برابری آشنا شوند. دیدن اینکه مسیح چطور صدا و تصویر زنان بی‌صدای ایران را با فیس بوک و اینستاگرام به گوش مردم آمریکا می‌رساند برای من بسیار الهام بخش بوده است.»
شرل سندبرگ، مدیر هشت هزار کارمند فیسبوک هم در حاشیه کنفرانس مربوط به زنان گفت که یکی از انگیزه‌های کارش در فیسبوک صفحه آزادی‌های یواشکی است چرا که تصویر شجاعانه و جدیدی از زنان ایرانی را در رسانه‌های دنیا نشان داد؛ زنانی که قربانی نیستند بلکه قوی هستند.»
مسیح علی‌نژاد در صحبت‌های خود در این نشست، عکسی از کودکی‌های خود را نشان داد ر گفت: «آمده ام در فیسبوکی که روزانه یک میلیارد نَفَر از آن استفاده می‌کنند و اینستاگرامی که سیصد میلیون نَفَر عضو آن هستند. اگر بگویم از دعوت به چنین کنفرانسی خوشحال نیستم دروغ گفته ام. ولی از طرفی نمی‌توانم جتی ذره ای این تضاد درونم را شرح دهم که چقدر دوست داشتم در کشور خودم فرصت بیان عقیده‌‌ام را می‌یافتم.»
او از سفر طولانی خود از یک روستای کوچک در ایران تا آمریکا برای حاضران سخنرانی کرد: «من راه درازی را آمده ام از روستای خودم در ایران و حالا در شهر نیویورک در آمریکا زندگی می‌کنم. بچه که بودم آرزو داشتم از روستایمان قمیکلا فرار کنم و به بابل، نزدیک‌ترین شهر به روستایمان برسم و آنجا برای خودم مستقل زندگی کنم. زندگیِ در یک محیط بزرگ‌ترِ شهری و معاشرت با آدم‌های مدرن را دوست داشتم. به بابل که رسیدم آنجا هم کوچک شد. آرزویم این بود که روزی رخت و تخت زندگی را جمع کنم از آن محیط شهرستانی و کوچک به پایتخت سفر کنم. عاشق تغییر بودم و دلبسته تعقیبِ ناشناخته‌ها. به تهران که رسیدم همه آرزویم این بود که روزی زندگی کوتاه مدت در یکی از کشورهای همسایه را تجربه کنم. لبنان را که دیدم حتی با این که عروس خاورمیانه هنوز زخم‌های جنگ را به تن داشت باز هم رویای زندگی در آن و تحصیل در دانشگاه آمریکایی بیروت برایم وسوسه‌انگیز بود. بعدها درست در روزهایی که روزنامه‌نگار پرشور و پرشتابی بودم همه آرزویم این بود مدتی فرصت زندگی در یکی از کشورهای اروپایی را پیدا کنم. زندگی در انگلستان و تجربه تحصیل در رشته مرتبط با حرفه‌ام هم محقق شد. حالا در آمریکا زندگی می کنم در کشوری که تمام کودکی هایم در مدارس با خاطره ی آتش زدن پرچم این کشور گره خورده، حالا بعد از این همه فراز و فرود، رویایم عوض شده و برعکس، دلم می‌خواهد به همان روستا، شهر و یا پایتخت برگردم و با همان کسانی زندگی کنم که شاید آنها مثل آن روزهای من رویای فرار از آنجا را در سر دارند. شاید هم رسم زندگیِ مهاجرانِ اجباری همین است که پس از مهاجرت تازه بازگشت به نقطه اول را آرزو می‌کنند تا با داشته‌هایی جدیدتر در سرزمین نداشته خویش زندگی کنند.»
مسیح علی‌نژاد گرداننده صفحه فیسبوک «آزادی‌های یواشکی زنان ایرانی» به خاطر راه‌اندازی این صفحه برنده جایزه حقوق زنان «تشکل ژنو برای دموکراسی و حقوق بشر» در سال ۲۰۱۵ شد.
از دو سال پیش که صفحه آزادی‌های یواشکی راه افتاد، هزاران نفر آن را به علاقه‌مندی‌های خود در فیسبوک افزودند و زنان بسیاری عکس‌ها و روایت‌های خود را از تجربه پوشش آزاد برای این صفحه فرستاده‌اند. این صفحه علاوه بر آزادی پوشش، کمپین‌های کوتاه‌مدت‌تری هم برای حمایت از حقوق زنان برگزار کرده است و روایت‌های و عکس‌های زنان ایرانی در زمینه‌هایی مانند آزادی سفر و دریافت گذرنامه، آزادی خوانندگی و … در این صفحه منتشر شده است.
