ارسال کننده :آقای محمود نعیمی 3 فروردین
پای درد دل خانواده زندانیان سیاسی: شرایط از سال‌های قبل بدتر شده است
آنچه در ادامه می خوانید، درد دل های چند تن از اعضای خانواده زندانیان سیاسی است که با خبرنگار جرس، در میان گذاشته اند و هم اکنون برای انتشار به سایت کلمه سپرده شده است:
همسر تاجزاده: آزادی زندانیان سیاسی یک مطالبه عمومی است
مصطفی تاجزاده، معاون سیاسی وزارت کشور در دولت اصلاحات، درحالی وارد پنجاه و چهارمین ماه روزه‌داری خود شده است که همچنان به صورت انفرادی در زندان نگهداری می‌شود و پیگیری های خانواده برای مرخصی بی پاسخ مانده است.
فخرالسادات محتشمی پور، همسر این عضو جبهه مشارکت در خصوص شرایط سخت زندانیان سیاسی در آغاز سال نو می گوید:
“متاسفانه آقایان اعلام کردند که امکان مرخصی برای زندانیان امنیتی نیست این در حالی است که زندانیان عادی دو هفته مرخصی دارند. برای مرخصی آقای تاجزاده بارها پیگیری کردم اما مخالفت شد و این نوعی لجاجت است که هیچ مبنای منطقی، عقلانی، انسانی، اخلاقی و شرعی ندارد. با کمال تاسف استفاده از حقوق اولیه یک زندانی سیاسی در حال حاضر تحت عنوان یک امتیاز مطرح می شود؛ مرخصی و ملاقات حضوری از جمله این موارد است. ما جزو خانواده زندانیان سیاسی زمان شاه بودیم و تا جاییکه به خاطر داریم حتی محدودیت ملاقات با بستگان و خویشان درجه یک وجود نداشت و شرایط بهتری مهیا بود، اما الان برای زندانیان سیاسی با عنوان امنیتی هرگونه سخت گیری و محدودیتی اعمال می شود.
اما این پرسش مطرح است که منظور از زندانی امنیتی چیست؟ یعنی کسانیکه عمری را برای خدمت نظام و انقلاب سپری کردند و کارنامه درخشانی در این حوزه دارند آیا به صرف نقد حاکمیت و موارد انحرافی که امروز برای همه محرز شده است اقدام علیه امنیت ملی تلقی می شود؟! شاهدیم که خودی و غیرخودی کردن زندانی باعث می شود که شاهد شرایط تبعیض آمیزی باشیم. انتظار ما این است که حالا که افرادی را به اسارت گرفته شده اند حداقل اقدامات انسانی در حق آنها صورت بگیرد. بسیاری از زندانیان سیاسی هم خودشان و هم خانواده هایشان شرایط بسیار سختی دارند بسیاری از آنها بیمار هستند و اگر هم مشکل جسمانی نداشته باشند تحویل سال نو در کنار خانواده به لحاظ روحی، یک نیاز است و هیچ ارتباطی به نگرش سیاسی و جناح بندی ها ندارد. هرکسی که ما را می بینند به ما می گویند که امسال حتما آقای تاجزاده یا دیگر زندانیان سیاسی در کنار خانواده هایشان هستند. به عبارت دیگر این یک خواست و مطالبه عمومی است و نمی دانم مقاومت در برابر این مطالبه جز کینه توزی و عناد چه معنایی می دهد؟ البته برای همه محرز است که بعد از انتخابات سال ۹۲ و روی کار آمدن دولت تدبیر و امید محدودیت ها بیشتر شده و فقط برای اینکه ثابت کنند که عزم و اراده مردم برای تغییر و تحولاتی که در دولت بوجود آمده هیچ تغییری را برای زندانی سیاسی ایجاده نکرده، و یا هجمه هایی که در حوزه فرهنگی و زنان صورت می گیرد و یا حتی اساعه ادبی که در ارتباط با آزادی بیان و مصونیت نمایندگی مطرح می شود که نمونه آن را در شیراز دیدیم؛ همه و همه برای این است که ثابت کنند هنوز عده ای هستند که با مردم مقابله کنند و جلوی رسیدن به شرایط اعتدال را بگیرند.
